DROGA DO SIEBIE #6

 Ideały czyli „Miłość cierpliwa jest…”

Młodość! Pierwsze zauroczenia, zawroty głowy. Zakochiwałam się bez pamięci. Inne dziewczyny spotykały się z tym, z tamtym, ja wpadałam jak śliwka w kompot. Miałam szesnaście lat, chodziłam również z szesnastolatkiem, byliśmy dzieciakami, a ja już snułam wizje naszego przyszłego, wspólnego życia. Oczekiwałam poważnego, stabilnego, trwałego związku, takiego „na zawsze i na wieczność”, a wybierałam do niego niespokojnego ducha, pędziwiatra nie mogącego zagrzać miejsca. Sprzeczność nie dająca się pogodzić, ja jednak z uporem maniaka wierzyłam, że to jest możliwe  i moje kolejne wybory, nie tylko te młodzieńcze, odbywały się według tego klucza. Po pierwsze nie mógł być NUDNY i przewidywalny jak mój tato. Dlatego nie był to zakochany we mnie prymus S – inteligentny, zdolny, przy tym poukładany, nad wyraz grzeczny i solidny, tylko był to A, równie zdolny i inteligentny, ale o wiele bardziej ciekawy. Miał mnóstwo zajęć, przyjaciół, pomysłów. Ciągle gdzieś leciał, z kimś się spotykał. A ja czekałam. Wiecznie na niego czekałam i złościłam się, że dla mnie nie ma czasu. Najchętniej zamknęłabym go w złotej klatce i wypuszczała tylko po to, żeby się ze mną całował. A potem z powrotem do klatki. Żeby był MÓJ,  tylko mój, NA ZAWSZE. Może S byłby z tego zadowolony, ale nie A. Wytrwał ze mną kilka miesięcy na zasadzie – on latał, ja czekałam, a spotykaliśmy się po to, żeby się całować. Po powrocie z wakacji przestał się do mnie odzywać. I to była moja pierwsza wielka czarna doopa. Potrafiłam godzinami leżeć na podłodze, słuchać „Samby pa Ti” Santany i przeżywać rozstanie.

(W nawiasie dodam, że S do dziś jest z jedną i tą samą żoną, pracuje na uczelni i systematycznie przysyła mi kartki na święta. A ma trzecią żonę. Pierwsza była jego rówieśnicą, druga była około dychę młodsza, ta trzecia jest młodsza prawie o połowę… niedawno zostali rodzicami.)

Z „otchłani rozpaczy” dość szybko wyrwał mnie Kajtek. To był mój pierwszy w życiu „klin” i za chwilę znów byłam zakochana po uszy. Z „klina” zrobiła się Wielka Miłość, tym razem obustronna. Kajtek był rozrabiaką z milionem pomysłów na godzinę, a w środku wrażliwcem, marzycielem i romantykiem. Może to on był  moją połówką? Lubię w to wierzyć, bo chyba pasowaliśmy do siebie, niestety nie udało nam się. Byliśmy tak pewni swojej miłości, że w pewnym momencie przestaliśmy o nią dbać … i „posypało” się. Nie umieliśmy „pozbierać”. 

Kajtek podarował mi coś, co zapadło głęboko i na długo w mojej duszy. Był to I List do Koryntian św. Pawła:

Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.

Czyż to nie brzmi jak hymn KKZB? A zwłaszcza "wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i wszystko przetrzyma"? Umiałam ten "hymn" na pamięć i starałam się zgodnie z nim postępować. Chciałam tak kochać, to był mój cel, ideał do którego dążyłam, a gdy ktoś mówił, że ideałów nie ma, odpowiadałam: „Ideałów nie ma, ale trzeba w nie wierzyć, by wiedzieć w jakim kierunku należy dążyć”. I dążyłam, nie bez porażek, ale wciąż miałam w głowie ten tekst i te ideały. 

Do wcześniejszego marzenia o mężczyźnie odpowiedzialnym jak ojciec, a jednocześnie  szalonym i namiętnym jak bohater romansu dodałam sobie przepis na miłość doskonałą, spreparowany przez chrześcijańskiego apostoła. Uwierzyłam, że gdy będę to stosować, to osiągnę szczęście.

I może wszystko byłoby dobrze, gdyby ci, których wybierałam również mieli takie ideały i do nich dążyli. 

Niestety, tak nie było.

Wszystkie rozdziały czytaj w zakładce Droga do siebie