DROGA DO SIEBIE (VENA)

Wiele pytań… 

 
Uświadomiłam sobie, że w moim życiu, w moich związkach z mężczyznami powtarza się ciągle podobny schemat. Piękny początek, ja na piedestale, motyle, szaleństwo, facet zakochany po uszy, ja z początku troszkę mniej, ale z dnia na dzień coraz więcej. Aż wybucha romantyczna, „jedyna”, największa w życiu miłość. Szczęście, radość, euforia, wszystko dobrze, wszystko razem, pasujemy do siebie jak kluczyk do zamka! A potem… powolny, ledwie zauważalny dla mnie proces mojego schodzenia z piedestału i zajmowania coraz gorszej pozycji, brania na siebie coraz większej liczby obowiązków, godzenia się na zaniedbanie, usprawiedliwiania dziwnych zachowań, wypierania symptomów, że dzieje się coś złego. Wreszcie staje się jasne, że to koniec miłości… motyle odfrunęły, on ma mnie w nosie i odchodzi lub robi coś takiego, czego ja nie jestem w stanie zaakceptować i to ja muszę odejść. Towarzyszy mi wielkie zdziwienie. Jak to się mogło stać??? Przecież miało być tak pięknie…

Dlaczego ja, kobieta, która przez całe życie wzbudzała zainteresowanie mężczyzn, która częściej miała problem z nadmiarem „konkurentów” niż z ich brakiem, która umie i chce kochać, wciąż nie trafiam na takiego, który by to naprawdę docenił, dla którego byłabym najpierwszą i jedyną na długo, a nie tylko na jakiś czas, który by się o mnie starał i troszczył, a ja mogłabym odwdzięczać się tym wszystkim, co potrafię dać. Co robię źle? Dlaczego mam takie pieprzone szczęście, że przyciągam takich, którzy najpierw mnie chcą, a potem im się odmienia? Albo przyciągam jakichś nieudaczników. Co jest, do jasnej Anielki? Jestem dobra, inteligentna, kochająca, atrakcyjna, zaradna, mądra, wartościowa, a wciąż mi się nie układa? Dlaczego? Dlaczego wciąż trafiam na jakieś wadliwe, toksyczne egzemplarze, które po pierwszej euforycznej fazie spychają mnie do podrzędnej pozycji? I to ważniejsze pytanie: Dlaczego ja się na to godzę? I kolejne: Co we mnie jest nie tak, że przyciągam i wybieram właśnie takie egzemplarze? Jaki jest mój defekt? Bo, że oni mają defekty to już wiem, i to wiem jakie. Ale ja? Ta, która potrafi kochać prawie doskonale? Ta, która wszystko rozumie, jest dla swojego mężczyzny tolerancyjna, akceptująca, empatyczna, wspierająca, pomocna, życzliwa. No wprost ideał! Przecież żaden z nich nie miał i nie będzie miał takiej kobiety. Przepraszam, że co? Że jestem zarozumiała? Nie, to po prostu wysoka samoocena. Byłam o niej przekonana, tym bardziej dziwiło mnie, że ci zakochani mężczyźni z czasem odsuwali się ode mnie, przestawali się starać i mnie szanować, zamiast być wdzięczni losowi, że postawił mnie na ich drodze.
 

Pytania te uderzyły we mnie ze zwielokrotnioną mocą, gdy rozstałam się z kolejnym partnerem. Tak silnie we mnie dźwięczały, że nie mogłam nie zacząć szukać na nie odpowiedzi.  Byłam w bardzo kiepskiej formie psychicznej. No cóż, nie będę ukrywać. Znalazłam się w kolejnym już leju po bombie, na samym jego dnie, na dnie tak głębokim, jak nigdy wcześniej.
 

Nauczona wcześniejszymi doświadczeniami wiedziałam, że za żadne skarby świata nie mogę i nie chcę tam pozostać, że muszę się ratować i choćbym miała pazurami wydrapywać się z tej czarnej dziury, to to zrobię. I użyję wszystkich znanych mi sposobów i tych których jeszcze nie znam, ale je znajdę, i nie poddam się, i stanę wyprostowana z podniesioną głową, choćby miało mnie to wiele kosztować. Od czasu wykaraskania się z małżeństwa z alkoholikiem, wiedziałam, że posiadam siłę i że muszę ją w sobie odnaleźć i jej użyć. Wiedziałam to od razu i byłam tego pewna. Wiedziałam też, że tym razem muszę dojść do sedna, dotrzeć do przyczyny i ją uleczyć.
 

Po omacku zaczęłam szukać odpowiedzi na moje pytania. Rozmawiałam z psychologami, kupowałam i czytałam masę książek - wszystko co mi wpadło w rękę, szukałam w Internecie, rozmawiałam z przyjaciółmi. I w końcu sama siebie zdiagnozowałam.

…i odpowiedź

 
Dotarłam – jestem KKZB. Kobieta kochająca za bardzo. Na dodatek uzależniona od miłości romantycznej. Trafiłam na dobre kobiece forum i wspaniałe kobiety oraz na stronę Kobiecych Serc. To, czego tam się dowiedziałam, potwierdziło moją diagnozę. Od tego momentu wiedziałam z czym walczę.

Pojawiły się kolejne pytania. Skąd „to” się u mnie wzięło i jak z „tego” wyjść?

Wybieram siebie.

Moje wyjście z mgły odbywało się w ciężkich warunkach.

 
 Z jednej strony bardzo ucieszyłam się (aż się popłakałam z ulgi), że nareszcie wiem, że już nie będę jak dziecko we mgle, bo demon został rozpoznany. Z drugiej, poczułam niesamowity żal, że stało się to tak późno, że tyle czasu zmarnowałam na nieodpowiednich mężczyzn i na iluzje, jakie sobie tworzyłam i w nich żyłam, zamiast żyć normalnym, prawdziwym życiem.
 

Była też trzecia strona, ta pochodząca z moich uzależnień. Ta strona była zadowolona, że nie odkryłam tego wcześniej, bo dzięki temu przeżyłam kilka wspaniałych bajek. Lubiłam się zakochiwać, miłość działała na mnie jak narkotyk, zakochana czułam się na haju. Często swój stan porównywałam do unoszenia się nad ziemią jak balonik wypełniony marzeniami... To co, że bajki miały kiepskie zakończenia, ale jazda na początku była przednia i wynosiła mnie wysoko, a to dawało mnogość doznań i iluzoryczne wrażenie szczęścia i spełnienia. A ile wspomnień!
 

Najpierw musiałam stoczyć więc walkę sama z sobą. Moje uzależnienie domagało się „klina” – kolejnego mężczyzny, który dostarczyłby mi motyli, a ja mogłabym się na niego rzucić ze swoimi uczuciami. Mój rozum mówił – DOŚĆ! MAŁO CI? Najpierw zrób porządek z sobą!
 

Tym razem posłuchałam rozumu. Wybrałam SIEBIE. I dla siebie uzbroiłam się w determinację.
 

Ciężko było z trzech powodów.  
 

Pierwszy powód: żałoba. Przechodziłam wszystkie etapy żałoby po stracie bliskiej osoby, chociaż ta osoba dalej żyła, tylko już beze mnie. Tak często myślałam, że wolałabym, żeby umarł, zanim się rozstaliśmy. Nie doznałabym tego strasznego uczucia odrzucenia. Zaliczyłam wszystkie przeplatające się fazy żałoby  - szok, zaprzeczanie, złość, gniew, żal, otępienie, przypominanie, depresja, wycofanie, akceptacja…? …nie, apiat od nowa – z głównym naciskiem na złość, gniew, żal i przypominanie. Dziś po kilkunastu miesiącach jeszcze nie osiągnęłam pełnego stanu akceptacji. Może gdy skończę to pisanie, gdy rozdłubię sobie głowę po raz kolejny i wywalę to wszystko z siebie wyklikując na ekran monitora i puszczając w sieć, może wtedy nastąpi zakończenie procesu. Mam taką nadzieję.
 

Drugi powód: objawy odstawienne. Syndrom KKZB i uzależnienie od miłości w swym działaniu są podobne do wszystkich innych uzależnień. Jak palacz - nikotyny, jak seksoholik - seksu, tak uzależniona od miłości i kochająca za bardzo potrzebuje motyli w brzuchu i możliwości oddawania się (w szerokim znaczeniu) obiektowi swojego uzależnienia. Często przez to cierpi, ale nie wyobraża sobie miłości bez tych elementów. Odstawienie obiektu, zwłaszcza nagłe, wywołuje objawy zespołu abstynencyjnego takie jak nerwowość, huśtawki nastrojów, rozbicie, brak apetytu, depresja, bezsenność, obsesyjne myśli, przemożna chęć nawiązania kontaktu czyli „sztachnięcia się” i inne.
 

Trzeci powód: klimakterium. Myślę, że okres życia w jakim się właśnie znajduję dodatkowo wzmógł wszystkie wymienione wyżej objawy. Kobiety pozostające w zupełnie zdrowych relacjach w tym okresie życia miewają stany depresyjne, huśtawki nastrojów spowodowane huśtawkami hormonów, nie potrzebują do tego żadnej traumy. Trauma spowodowana rozstaniem w okresie klimakterium jest szczególnie dotkliwa, ponieważ zbiega się w czasie z naturalnym załamaniem poczucia atrakcyjności kobiety. I potrzebą jej potwierdzenia. A tu zonk – właśnie ktoś mi pokazał, że dla niego nie jestem atrakcyjna.
 

To chyba tak jest, że największego kopa do zmian w sobie dostajemy wtedy, kiedy dostajemy bolesnego kopa od losu.
 

Autoterapia.

Diagnoza postawiona. Można rozpocząć autoterapię. Zaplanowałam ją sobie w trzech obszarach:

I. JA, MOJE WNĘTRZE I RELACJE Z INNYMI. Cel – porządkowanie swojego wnętrza. Równowaga psychiczna. Spokój wewnętrzny. Miłość do siebie. Akceptacja. Pozbycie się „kochania za bardzo”. Poprawa relacji z innymi.

II OTOCZENIE. Cel - porządkowanie swojego otoczenia i zajęcie swojego czasu pożytecznymi rzeczami.

III. PRACA. Cel - Konsekwencja. Satysfakcja z pracy. Podnoszenie kwalifikacji. Rozwój biznesu.

Najważniejszy był punkt I. Działałam w nim z największym zapałem. Swoją autoterapią objęłam także pkt II i III, bo te obszary zaniedbałam z powodu moich problemów ze sobą. Postanowiłam, że uznam, że autoterapia dała skutek, kiedy będę spokojna i pogodna, wokół mnie będzie panował porządek, a sprawy zawodowe będą sprawnie i należycie posuwać się do przodu.

To był plan, miał być konsekwentnie realizowany dzień po dniu, jednak miałam duże problemy z uporządkowanym działaniem. Tyle było do zrobienia, a we mnie chaos! Tyle było do przeczytania, do przeanalizowania, że nie wiedziałam od czego zacząć i co jest ważniejsze. Chciałam wszystko naraz i może przez to trochę chwilami kręciłam się w kółko. I na początku moje uciekanie do przodu bardziej przypominało czołganie się niż bieg. Mimo to, stale, małymi kroczkami, posuwałam się do przodu. Czasami musiałam wrócić w to samo miejsce i przyjrzeć się sobie po raz kolejny. Najważniejsze było to, by nie przerwać zaczętego procesu, by skupić się na swoim problemie, a nie na problemach moich partnerów, by znaleźć w sobie przyczynę niepowodzeń i wyciągnąć z tej wiedzy odpowiednie wnioski.
 

Dzięki pomocy koleżanek z forum, na start zostałam zaopatrzona w pokaźną bibliotekę literatury ratunkowej. Na bieżąco pojawiały się nowe tytuły. Okazało się, że temat, chociaż nie jest szeroko znany, to jednak „dorobił się” już kilku ważnych i naprawdę dobrych pozycji. Dodatkowo, literatura z zakresu uzależnień i współuzależnień także okazywała się być przydatna.

Gdybym chciała opisać swoją drogę do siebie w sposób chronologiczny, byłoby to dość chaotyczne ze względu na „skakanie” z tematu na temat, dlatego spróbuję pogrupować moje przemyślenia wokół następujących wątków:


1.    Dzieciństwo czyli grzeczna dziewczynka z dobrego domu
2.    Ideały czyli „Miłość cierpliwa jest…”
3.    Moi mężczyźni czyli jak wyłuskać wybrakowany egzemplarz z tłumu.
4.    Błędy czyli co robić, żeby być wzorową KKZB
5.    Wewnętrzne dziecko czyli to czego nie wiedziałam o sobie
6.    Pokochać siebie czyli kto jest najważniejszy w moim życiu
7.    Droga do siebie czyli jak uciekać to tylko do przodu
8.    Nowa ja czyli chcę być diamentowa
9.    Dla Ciebie czyli nie wyważaj otwartych drzwi

Jeśli chcesz przyjrzeć się mojej drodze do siebie - zapraszam do kolejnych odsłon.

Dzieciństwo czyli grzeczna dziewczynka z dobrego domu.

W literaturze stoi napisane, że podatnymi na syndrom KZB są przede wszystkim kobiety, które pochodzą z rodzin w jakiś sposób patologicznych – alkoholowych, dysfunkcyjnych. Ale skoro ja tu jestem, to znaczy, że drugi biegun też istnieje.

Byłam szczęśliwym dzieckiem. W domu czułam się bezpiecznie i dobrze. Byłam zadbana, miałam wszystko co jest potrzebne do rozwoju – byt materialny, spokój, stabilność, opiekę i staranie rodziców. Stale obowiązywały te same reguły, wszystko było przewidywalne i pewne. Jak pory roku, jak dzień i noc. Jak to, że w niedzielę całą rodziną idzie się do kościoła, potem na cmentarz, a na obiad jest rosół z makaronem robionym przez mamę, na drugie potrawka z kurczaka, ziemniaki i gotowane buraczki. Na deser kompot i szarlotka. Przez wiele lat myślałam, że wszędzie jest tak samo. 

Byłam wychowywana na grzeczną i posłuszną dziewczynkę, która nie zapomina mówić dzień dobry, dziękuję i przepraszam, a wieczorem pomodlić się do Aniołka i do Bozi. Bozia była najważniejsza, a zaraz potem tato. Tato niewiele się odzywał. Nie musiał i tak zawsze było tak jak chciał. Zawsze miał rację i nikt z tym nie dyskutował - ani mama, ani ja czy siostra. Był porządnym, uczciwym i pracowitym człowiekiem. Nigdy nie widziałam go pijanego, nie palił papierosów, wracał zaraz po pracy. Gdy coś mu się nie podobało, to nie krzyczał, wystarczyło, że spojrzał. Był zamknięty i skrywał wszelkie uczucia. Nigdy nas nie przytulał, nie mówił, że kocha, nie chwalił. Zawsze się go trochę bałam, ale też zawsze czułam się przy nim bezpiecznie. Był opoką. Opoka to fundament, stabilność, coś trwałego, ale opoka to też kamień… trudno się przez taki kamień przebić. Ja nie próbowałam. Do tej pory nie spróbowałam.

Mama była ciepłą, dobrą, uległą kobietą. Dbała o nas i kochała. O sobie myślała na końcu, wszyscy byli ważniejsi od niej. Tato trochę ją lekceważył, nie robił tego ostentacyjnie, jako dziecko w ogóle tego nie widziałam, dopiero później.
Tak więc, jako dziecko,  święcie  wierzyłam w Aniołka, Bozię, świętego Mikołaja, a także w to, że rodzice są po to, by opiekować się dziećmi, mężczyzna ma chodzić do pracy, zarabiać pieniądze i być autorytetem, a kobieta ma wychowywać dzieci i dbać o zaspokojenie potrzeb domowników, nawet jeśli też chodzi do pracy. Tato może spać po obiedzie, mama  - nie. Mój świat był niezmącony, bo miałam mało kontaktu z rówieśnikami, bardzo rzadko chodziłam do kogoś innego do domu, mama wolała, gdy to ja przyprowadzałam koleżanki, chociaż nie była zadowolona, gdy siedziały zbyt długo.

Niewątpliwie mój dom rodzinny był domem przyzwoitym. I typowo patriarchalnym. Dziś mogę powiedzieć, że jako dziecko byłam dość skutecznie chowana pod kloszem. 

To był dom sterylny jeśli chodzi o sprawy seksualności. Mój ojciec ma 80+, mama zmarła kilka lat temu w wieku 70+. Przez całe życie NIGDY nie słyszałam z ich ust takich słów jak seks, seksualność, płeć, kobiecość, męskość, partnerstwo, stosunek, nie mówiąc o nazywaniu intymnych części ciała (ani medycznie, ani potocznie, ani tym bardziej wulgarnie). Te słowa nie istniały. Nawet słowo „dupa” nie istniało. Miesiączka też była tematem tabu. Pierwszą miesiączkę przeżyłam sama nie mówiąc nic nikomu. Kupowanie waty (gdy byłam młodą dziewczyną używało się waty), nie dość, że trudne w czasach komuny, gdy wszystkiego brakowało, było też dla mnie niesamowicie wstydliwe, ukrywałam się z takimi zakupami nawet przed matką. Od kolegi w szkole dowiedziałam się, że zakrwawione majtki pierze się w zimnej wodzie. Bo nawet tego mama mi nie powiedziała.

Był jeden wyłom w tej sterylności. Będąc w 5 czy 6 klasie szkoły podstawowej znalazłam w domu książkę Van der Velda „Małżeństwo doskonałe” o współżyciu płciowym (wtedy nawet w książkach nie używało się słowa seks). Do dziś nie wiem, czy ta książka była przede mną schowana, a ja przypadkiem ją znalazłam (czytałam wszystko, co mi w rękę wpadło) czy wręcz przeciwnie - „podłożona” przez mamę, żebym znalazła i sama się uświadomiła. Obstawiam z prawdopodobieństwem 90% to pierwsze, bo nie przypuszczam, że mama chciała w sposób profesjonalny nauczyć 11-latkę pozycji seksualnych. W ten sposób wiedza „podwórkowa” została zweryfikowana wiedzą książkową na wysokim poziomie. Nie pamiętam, czy w tej książce było coś o uczuciach. Jeśli nawet było, to nie zwróciłam na to uwagi, pochłonęły mnie szczegóły „techniczne” i fizjologiczne.

Nigdy nie widziałam, żeby rodzice się całowali, przytulali, żartowali, przekomarzali, flirtowali. Zupełna zewnętrzna aseksualność.

I w tym sterylnym środowisku dojrzewałam, stawałam się kobietą, marzyłam o miłości. Jej opisy znajdowałam w książkach i filmach – wielkie fascynacje, wzloty, uniesienia! To była miłość!!! Ci mężczyźni wielbiący kobiety, ta namiętność i tęsknota! Och, żeby mnie ktoś TAK pokochał!

 „…Jeśli ich rodzice się kłócili, nie lubili wzajemnie, nie spali ze sobą albo robili to rzadko i niechętnie – to one  nie mogą marzyć o takiej miłości, jaką widziały w rodzinnym domu czy u sąsiadów. Wierzą w jej piękną, romantyczną wizję. Ten mit skazuje kobiety na uwodzicieli. Tylko oni potrafią mówić tak, jak sobie wymarzyły. Jeśli mężczyzna powie: „fajna jesteś, ładna, lubię cię, to – kurde – kto to jest? Taki szarak… Ale gdy taki niegrzeczny poleci w nocy na klomb miejski, gdy przeskoczy przez płot sąsiadów i narwie dla niej róż – to tak! A przecież on kradnie te róże dlatego, że go na nie nie stać albo mu żal dla niej forsy. Ale ona myśli, że chce ją oszołomić swoją niezwykłą zuchwałością, że jest niebanalny… I jest zachwycona, że ma taką wyobraźnię. W jego wyobraźni widzi siebie…” / Beata Pawłowicz – Zwierciadło/

 
Poza pierwszym fragmentem pierwszego zdania, które powinno w moim przypadku brzmieć „Jeśli jej rodzice nie okazywali sobie uczuć, nie byli wzorem męskości i kobiecości – to…” – reszta jest o mnie.

Z braku wzoru miłości i kobiecości w domu, moim wzorem stała się Scarlett O’Hara z „Przeminęło z wiatrem”. Kobieta niezwykle silna, zaradna i przebojowa, a jednocześnie zupełnie odrealniona i nie radząca sobie w sprawach miłości. Czytałam książkę kilka razy i wielokrotnie oglądałam film. Wiem, że moja mama też była zachwycona Scarlett, ale nie potrafiła stać się taką silną kobietą. Ja nie chciałam być jak mama. Chciałam być zupełnie inna – taka zaradna i samodzielna jak Scarlett, tylko w miłości miało mi się poszczęścić. A mój mężczyzna miał być tak odpowiedzialny jak mój tato, a jednocześnie miał mnie kochać szaleńczo i namiętnie jak ci amanci w filmach. Taki pakiet sobie wymarzyłam.

Dopiero niedawno, w wieku bardzo dojrzałym, poczułam żal do rodziców, że chociaż tak się starali i jako rodzice naprawdę byli dobrzy, i zapewniali mi wszystko, to nie wyposażyli mnie w coś bardzo ważnego. Nie pokazali mi, że dom to nie tylko rodzice i dzieci, ale także kobieta i mężczyzna, którzy kochają się miłością codzienną, którzy są dla siebie czuli, którzy mają względem siebie jakieś emocje, okazują je i radzą sobie z nimi, że istnieje coś takiego jak erotyzm i partnerstwo.

I tak oto dotarłam do pierwszej przyczyny moich uzależnień jaką okazał się być mój dom rodzinny, który całe życie uważałam za prawie idealny i absolutnie moich problemów nie wiązałam z tym sielskim, dobrym dzieciństwem. Dziewczynka z dobrego domu stała się KKZB uzależnioną od miłości romantycznej.

Ideały czyli „Miłość cierpliwa jest…”

Młodość! Pierwsze zauroczenia, zawroty głowy. Zakochiwałam się bez pamięci. Inne dziewczyny spotykały się z tym, z tamtym, ja wpadałam jak śliwka w kompot. Miałam szesnaście lat, chodziłam również z szesnastolatkiem, byliśmy dzieciakami, a ja już snułam wizje naszego przyszłego, wspólnego życia. Oczekiwałam poważnego, stabilnego, trwałego związku, takiego „na zawsze i na wieczność”, a wybierałam do niego niespokojnego ducha, pędziwiatra nie mogącego zagrzać miejsca. Sprzeczność nie dająca się pogodzić, ja jednak z uporem maniaka wierzyłam, że to jest możliwe  i moje kolejne wybory, nie tylko te młodzieńcze, odbywały się według tego klucza. Po pierwsze nie mógł być NUDNY i przewidywalny jak mój tato. Dlatego nie był to zakochany we mnie prymus S – inteligentny, zdolny, przy tym poukładany, nad wyraz grzeczny i solidny, tylko był to A, równie zdolny i inteligentny, ale o wiele bardziej ciekawy. Miał mnóstwo zajęć, przyjaciół, pomysłów. Ciągle gdzieś leciał, z kimś się spotykał. A ja czekałam. Wiecznie na niego czekałam i złościłam się, że dla mnie nie ma czasu. Najchętniej zamknęłabym go w złotej klatce i wypuszczała tylko po to, żeby się ze mną całował. A potem z powrotem do klatki. Żeby był MÓJ,  tylko mój, NA ZAWSZE. Może S byłby z tego zadowolony, ale nie A. Wytrwał ze mną kilka miesięcy na zasadzie – on latał, ja czekałam, a spotykaliśmy się po to, żeby się całować. Po powrocie z wakacji przestał się do mnie odzywać. I to była moja pierwsza wielka czarna doopa. Potrafiłam godzinami leżeć na podłodze, słuchać „Samby pa Ti” Santany i przeżywać rozstanie.

(W nawiasie dodam, że S do dziś jest z jedną i tą samą żoną, pracuje na uczelni i systematycznie przysyła mi kartki na święta. A ma trzecią żonę. Pierwsza była jego rówieśnicą, druga była około dychę młodsza, ta trzecia jest młodsza prawie o połowę… niedawno zostali rodzicami.)

Z „otchłani rozpaczy” dość szybko wyrwał mnie Kajtek. To był mój pierwszy w życiu „klin” i za chwilę znów byłam zakochana po uszy. Z „klina” zrobiła się Wielka Miłość, tym razem obustronna. Kajtek był rozrabiaką z milionem pomysłów na godzinę, a w środku wrażliwcem, marzycielem i romantykiem. Może to on był  moją połówką? Lubię w to wierzyć, bo chyba pasowaliśmy do siebie, niestety nie udało nam się. Byliśmy tak pewni swojej miłości, że w pewnym momencie przestaliśmy o nią dbać … i „posypało” się. Nie umieliśmy „pozbierać”. 

Kajtek podarował mi coś, co zapadło głęboko i na długo w mojej duszy. Był to I List do Koryntian św. Pawła:

Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.

Czyż to nie brzmi jak hymn KKZB? A zwłaszcza "wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i wszystko przetrzyma"? Umiałam ten "hymn" na pamięć i starałam się zgodnie z nim postępować. Chciałam tak kochać, to był mój cel, ideał do którego dążyłam, a gdy ktoś mówił, że ideałów nie ma, odpowiadałam: „Ideałów nie ma, ale trzeba w nie wierzyć, by wiedzieć w jakim kierunku należy dążyć”. I dążyłam, nie bez porażek, ale wciąż miałam w głowie ten tekst i te ideały. 

Do wcześniejszego marzenia o mężczyźnie odpowiedzialnym jak ojciec, a jednocześnie  szalonym i namiętnym jak bohater romansu dodałam sobie przepis na miłość doskonałą, spreparowany przez chrześcijańskiego apostoła. Uwierzyłam, że gdy będę to stosować, to osiągnę szczęście.

I może wszystko byłoby dobrze, gdyby ci, których wybierałam również mieli takie ideały i do nich dążyli. 

Niestety, tak nie było.

Moi mężczyźni, czyli jak wyłuskać wybrakowany egzemplarz z tłumu.

Moi mężczyźni. Jeszcze nie tak dawno myślałam, że napiszę o nich książkę, coś zupełnie innego niż piszę teraz. Taką romantyczną, o Wielkich Miłościach, o historiach z różnymi zwrotami akcji, z uniesieniami, wzlotami i upadkami. Może to nawet byłoby ciekawe dla czynnych i nieświadomych swego uzależnienia KKZB, taki pamiętnik ich „siostry”, może by się wzruszały moimi wzruszeniami i razem ze mną przeżywały moje udręki, rozczarowania i horrory. Oraz iluzje, iluzje, iluzje.

Dziś nie umiałabym już takiej książki napisać, zaczęłam zupełnie inaczej patrzeć na te związki, na tych mężczyzn, a przede wszystkim na siebie. Dziś nawet mi się nie chce zajmować tymi facetami. Byli w centrum mojego życia, a teraz? Może niektórzy z nich, gdyby przeczytali te słowa byliby zawiedzeni lub zdziwieni faktem, że nie chce mi się o nich pisać i rozwodzić nad nimi – przecież swego czasu byli NAJWAŻNIEJSI. Tak. BYLI. Byli i już nie są. Teraz najważniejsza dla siebie jestem JA. Dlatego nie będę szczegółowo opisywać moich kolejnych NAJWAŻNIEJSZYCH. Wyjątkowych i jedynych. Wspaniałych. Tak, tak – tak o nich myślałam. A oni faktycznie byli wspaniali, najwspanialsi dla siebie samych. Ja dla nich nie byłam ważna. W każdym razie nie na tyle by starać się o mnie, by uznać mnie za kogoś choć w połowie tak ważnego jak oni byli dla mnie. Nie mogę jednak ich pominąć całkowicie, bo to przecież w relacjach z nimi objawiło się moje uzależnienie, a cały proces „drogi do siebie” dotyczy mojego wychodzenia ze schematu nieszczęśliwych i toksycznych związków.

Byłam w kilku związkach, najdłuższy z nich trwał 24 lata, inne rok lub kilka lat. W żadnym z nich nie udało się stworzyć na dłuższą metę partnerskich, szczerych, dobrych i trwałych relacji opartych na zaufaniu, wzajemności, współmierności i szacunku i monogamii.

Kim byli ci mężczyźni? Co w nich mnie pociągało? Kto się mną interesował i kogo ja wybierałam? Tytuł rozdziału jest trochę mylący, ponieważ nie dam recepty jak rozpoznać w tłumie, który facet ma jaki defekt, bo tego nigdy nie umiałam. U mnie działało to tak, że gdy kogoś wybrałam, to prędzej czy później okazywało się, że facet, oprócz tych zalet, które dostrzegałam, ma w pakiecie coś nie do zaakceptowania. Taki miałam wbudowany radar. A może właśnie brak radaru, który by mnie ostrzegał.

Mam za sobą prawie 20-letnie małżeństwo z alkoholikiem. Zajrzyj na wątek Kataliny – ja to wszystko też znam. Znam ciągłe oczekiwanie na powrót, wiem co to upokorzenie, wstyd, poczucie porażki i bezradność. Znam smutek i rozgoryczenie. Tkwiąc w tym małżeństwie czułam jakby jakiś ciężar leżał mi na klatce piersiowej, a do nóg jakbym miała przytroczony kamień. Czułam to fizycznie, czasami trudno było mi oddychać i byłam wiecznie zmęczona i przygnębiona. Bardzo długo nie umiałam się od tego uwolnić. Decyzja o odejściu dojrzewała we mnie kilka długich lat. Emocjonalnie odeszłam od męża już dawno. Potem odmówiłam łoża, ale wciąż przy nim trwałam. Co mnie trzymało? To, że ślubowałam? Brak odwagi? Dziś myślę, że brak miłości i szacunku do siebie. 

Wtedy poznałam ZU. Miał być tylko wirtualną odskocznią, stał się przyjacielem, a potem kochankiem. Oczywiście zakochałam się i pokochałam szczerze. I niech posypią się gromy -  ZU był żonaty. Sytuacja moralnie nieakceptowalna, to pewnie za nią los zgotował mi to, co stało się później, ale wtedy ZU był moim ratunkiem, dał mi impuls, który obudził we mnie chęć do życia i siłę do zmiany i wyrwania się z toksycznego małżeństwa. 

W tym czasie sytuacja w domu zaczęła się coraz bardziej pogarszać. Moment decydujący nastąpił wtedy, gdy moja nastoletnia córka zaczęła otwarcie przeciwstawiać się ojcu, dochodziło między nimi do awantur. Pamiętam ten dzień, kiedy wybuchła kolejna awantura, kłócili się bardziej zażarcie i krzyczeli głośniej niż zwykle, a mój młodszy syn siedział na swoim tapczaniku, wziął się za głowę i powiedział: „Ja już tego nie wytrzymam, ja się zabiję.” Gdy dziś o tym piszę, to mi wstyd, że pozwoliłam na taką sytuację, byłam bierna i bezradna, gdy moje dzieci cierpiały - córka walczy z pijanym ojcem, syn się boi - a ja ich z tego miejsca nie zabieram! Ja, dorosła kobieta, matka! Niewybaczalne! To było moje dno. Kropla, która przepełniła czarę. Napisałam pozew o rozwód i wyprowadziłam się z dziećmi na stancję. Nie odchodziłam do ZU, odchodziłam od męża. Niedługo po moim rozwodzie ZU przestał się ze mną spotykać. 

Zostałam sama. SAMA!? Tak nie może być! KLINA!

Jednym z błędów popełnianych przeze mnie za każdym razem, było przechodzenie „z rąk do rąk”. Nie dawałam sobie czasu na pobycie ze sobą, na ochłonięcie po jednej relacji zanim weszłam w następną. Nie dopuszczałam do samotności, klin musiał się znaleźć natychmiast i się znajdował. Byłam jak alkoholik, który nie dopuszcza do kaca. Normalnie powinno to wyglądać tak, że jest czas pożegnania, czas rozstania, czas żałoby, czas akceptacji i dopiero czas nawiązywania nowej znajomości, poznawania, zakochania, wejścia w nową relację. U mnie te czasy się mieszały, wiele z tych etapów wręcz pomijałam. Przenosiłam emocje z jednego partnera na następnego i tak stało się i tym razem. Bardzo szybko się pocieszyłam. Jednak okazało się, że to nie jest to. Facet nie dostarczał mi dostatecznej ilości adrenaliny, był nudny jak flaki z olejem, płytki i do tego beznadziejny w łóżku. Temu gniotowi nie udało mi się nadać rangi, choć dzielnie próbowałam przez cały rok. Po roku bez większego żalu rozstałam się z nim i już następnego dnia zaczęłam rozglądać się za kolejnym klinem. Jak jakaś ćma bez zastanowienia się nad sobą, bez wyciągnięcia wniosków z dotychczasowych doświadczeń, z następujących po sobie nieudanych i dziwnych związków, znów leciałam w kolejne ramiona. Tak bardzo chciałam kochać i być kochana, w końcu naprawdę kochana. 

Znów bardzo szybko znalazłam kolejnego „dostawcę” motyli. Byłam zauroczona. To ON! Całe życie na Ciebie czekałam! Zgłupiałam ze szczęścia. Nareszcie! To będzie mój ostatni związek, ten prawdziwy, ten najważniejszy! Tak właśnie myślałam. Pokładałam w nim wielkie nadzieje, tak bardzo chciałam, żeby mi się w końcu udało, tak bardzo się starałam. Nie wiedziałam, nie chciałam wiedzieć, nie chciałam dopuścić do świadomości, że tylko mnie na tym zależy, a mężczyzna, którego obdarzyłam tą swoją IDEALNĄ MIŁOŚCIĄ jak zwykle szczerą i oddaną, to egoista, łajdak, tchórz i zdrajca, człowiek pozbawiony głębszych uczuć i przyzwoitości. Nie chce mi się zastanawiać, czy był to zwykły kurewicz czy kliniczny przypadek jakiegoś zaburzenia osobowości. Dla mnie to właściwie bez większego znaczenia, bo efekt ten sam – ja wniosłam do związku dobro, miłość, szacunek, bezinteresowność i dobre intencje, on odpłacił mi kłamstwem i zdradą. Konfrontacja mojej imaginacji o odnalezieniu mężczyzny mojego życia z rzeczywistością była jak zderzenie z TIRem. Jedna wielka masakra. I jedna wielka pomyłka. On nie zasługuje na to bym więcej o nim pisała. Nie jest wart moich myśli i słów. Wspominam o nim tylko po to, by pokazać, że traumatyczne rozstanie, które rozwala człowieka na miliony kawałeczków, można przeżyć, można po nim powstać i co najważniejsze, można przekuć w swój osobisty rozwój i wzrost.
 

Ciągle jest mi wstyd, że musiałam zaliczyć cały przekrój psychofagów, aby dotarło do mnie, że to we mnie jest coś nie tak, co sprawiało, że przyciągałam same wadliwe egzemplarze. Wyłuskiwałam je bezbłędnie z tłumu, nadawałam im rangę i pozwalałam w szybkim czasie degradować siebie do podrzędnej pozycji lub od razu się na niej ustawiać. W moich związkach przede mną była wódka, żona lub inne kobiety. A dla mnie najważniejsi byli ONI, ważniejsi ode mnie. I ja na to się godziłam i pozwalałam latami. CAŁYMI LATAMI!

Uzmysłowienie sobie, że godzenie się na wciąż drugą pozycję jest oznaką braku miłości do siebie otworzyło mi oczy i nagle wszystko zobaczyłam z innej perspektywy – siebie, mężczyzn i miłość, która wcale nie musi „wszystkiego znosić”, bo gdy „znosi” to jest chora, a nie idealna.

Czy lista moich mężczyzn jest już zamknięta? Może tak, a może nie. Czas pokaże. Myślenie o tym nie jest moją obsesją. Tym razem nie szukam już klina. Już wiem, że potrafię żyć bez mężczyzny i to wcale nie gorzej. Powiem więcej – zdecydowanie lepiej niż to bywało z nieodpowiednimi mężczyznami. Jeśli spotkam kogoś odpowiedniego, to może spróbuję, jeśli nie, też będę szczęśliwa.

Błędy czyli co robić, by być wzorową KKZB

A teraz, moje drogie, UWAGA – będzie przewrotnie. Zaznaczam, że przewrotnie, bo „rasowa” KKZB byłaby gotowa uznać, że wiele z tego co zostanie poniżej napisane, naprawdę powinna robić. Więc NIE! Rób to tylko w przypadku, kiedy podjęłaś decyzję, aby dalej tkwić w swoim uzależnieniu i za żadne skarby świata z niego nie wyjść. Jeśli w poniższych zdaniach nie dostrzeżesz sarkazmu i ironii, to znaczy, że jest z Tobą naprawdę źle…

• Dawaj z siebie tyle ile możesz, staraj się bardzo, żeby wszystko dobrze się układało, żeby nie popełnić błędu, żeby ON był z Ciebie zadowolony, żeby ON był szczęśliwy. Przecież Twoje szczęście zależy od JEGO szczęścia.  Bądź ofiarną przyjaciółką, pełną poświęcenia i troski o NIEGO, zapominaj o sobie, wciąż myśląc o szczęściu partnera.
• Kręć sobie w głowie piękne filmy, najlepiej typu baśń, w której grasz główną rolę księżniczki, a twój misiek niebiańskookiego Hero, wspaniałego i odważnego, pokonującego wszelkie przeszkody walczącego ze wszystkimi napotkanymi smokami i zakochanego w Tobie na wieki wieków amen. Niech ta baśń będzie tak piękna, że gdyby ją zrealizować, to dostałabyś Oskara we wszystkich kategoriach. Wierz święcie, że to nie baśń, a Twoja realna przyszłość.
• Sygnały, które powinny zaświecić Ci w głowie czerwoną lampkę, skutecznie i stale ignoruj, kochaj bez względu na wszystko. I dalej kręć sobie baśń.
• Nie wierz, że można kochać „za bardzo”. Czyż miłość nie polega na staraniu się, żeby wszystko było jak najlepiej, na wybaczaniu, na cierpliwości itd? Nawet jeśli zauważysz te czerwone lampki, to nadal bądź dobra, wierna, wybaczająca. Nawet jeśli odkryjesz, że Cię oszukuje lub zdradza nie mów DOŚĆ! Nadal bądź uległa. On na pewno się pomylił, pogubił, zbłądził, bo miał trudne dzieciństwo, koledzy go namówili, ale przecież wierzysz, że tylko Ciebie kocha, kiedyś zrozumie swój błąd i wtedy baśń się spełni.
• Jeśli jesteś odważną i silną kobietą, bój się tylko jednego, że ON Cię opuści i zostaniesz sama. BEZ NIEGO! Przecież tego nie przeżyjesz. Wszystko przeżyjesz, ze wszystkim dasz sobie radę, pokonasz wszelkie trudy życia, ale bez NIEGO nie możesz żyć. ON jest Twoim powietrzem.
• Dawaj MU wszystko na kredyt – miłość na kredyt, oddanie na kredyt, zaufanie na kredyt, nawet pieniądze na kredyt. Wszystko mu dawaj na kredyt. Nie wymagaj w zamian niczego. Przecież gdy ziści się Twoja bajka, ON na pewno odda Ci z nawiązką.
• Nie wycofuj się ze swojej miłości, nie stawiaj granic. Niech Cię zmasakruje psychicznie, a Ty nie zrezygnuj.  Przyssij się jak ośmiornica. Gdy powie Ci wprost, że czuje, jakbyś oplatała go swoimi mackami, oburz się, jak może tak o Tobie mówić, nie wierz mu, nie zastanawiaj się co to może oznaczać, niech nie przyjdzie Ci do głowy, że on mówi prawdę. TWAROOOO zaciskaj oczy, zamykaj rozum, nie słuchaj intuicji, wypieraj wszelkie wątpliwości i znajduj wytłumaczenie na wszystkie znaki, symptomy i dowody. Nie  zauważaj, że on robi wszystko, żebyś się odczepiła. Dotknij jego zdrady własnymi zmysłami i dalej nie rezygnuj.
• Poświęcaj JEMU wszystkie swoje myśli. Niech wszystko kręci się wokół NIEGO. Gotuj to co on lubi, spędzaj wakacje tam gdzie on chce (najlepiej sama je zorganizuj), ubieraj się w takie kolory i fasony jakie jemu się podobają – to nic, że kiedyś Tobie się nie podobały. Przecież wszystko to co ON lubi i JEMU się podoba jest jakieś lepsze i ładniejsze od tego Twojego. Zainteresuj się jego pasjonującym hobby, niech Ciebie pasjonuje tak samo. Nie chodziłaś na koncerty  heavy metalowe? Teraz chódź! Nie jeździłaś po górach na rowerze? Jeździj! Nie hodowałaś rybek w akwarium? Hoduj! On to uwielbia, rób wszystko to co on uwielbia i zapomnij, że wolałaś nastrojowe ballady, wypoczynek nad wodą i kanarki. Jeśli jest myśliwym, naucz się przyrządzać dziczyznę i koniecznie interesuj się czym różni się widłak od szóstaka, ósmaka itd.
• Zapomnij o swoich potrzebach, natomiast potrzeby partnera wyczuwaj i spełniaj zanim on sobie zdąży je uświadomić. Bądź z siebie dumna, że tak potrafisz o niego dbać. Wmów sobie, że on nigdy nie spotkał i nie spotka kobiety, która by go kochała tak jak Ty.
• Jeśli jego zachowanie Ciebie rani, zwróć mu DELIKATNIE uwagę. Gdy to nie pomoże, powiedz mu jeszcze raz. Mów, tłumacz, wyjaśniaj, proś, płacz, mów jak Ci przykro i jak Cię to boli. Możesz też błagać, żebrać, nawet klękać na kolana, wszystkie formy proszenia są dozwolone, bo każda forma upokarzania się przed nim jest warta zastosowania, przecież walczysz o swoją świetlaną przyszłość przy nim. Jeśli on nadal się nie zmienia i wciąż Cię rani, przyzwyczaj się i cierp w milczeniu, widocznie tak ma być, on jest jaki jest i to Ty powinnaś się zmienić, być bardziej cierpliwa, wyrozumiała, mniej wymagająca, bardziej starająca. Pomyśl, że może to jest Twoja droga – jeśli staniesz się świętą, to zasłużysz by on w końcu Ciebie pokochał i przestał ranić.
• Jeśli nadużywa alkoholu, to przyjmij to jako pewnik, że robi to przez Ciebie. I zrób tak, żeby wszystko kręciło się wokół jego picia. Myśl tylko o tym, nie miej własnego życia, cały czas zastanawiaj się, czy przyjdzie tylko trochę wstawiony czy urąbany w cztery dupy i czego lub kogo wtedy się czepi – Ciebie, dziecka, czy jakiegoś bzdetu w domu. A gdy ledwie się przyczołga i padnie w opakowaniu w przedpokoju, koniecznie go rozbierz i zatargaj do łóżka. Posprzątaj wszelkie ślady, żeby jak rano wstanie za żadne skarby świata nie zobaczył śladów swojego picia i zniszczeń jakie spowodował. Możesz też próbować pić z nim, żeby nie wychodził z domu. A gdy to nie zadziała, zacznij chować wódkę – może będziesz pierwszą, która wygra tę zabawę w chowanego i on przestanie pić. Możesz tez wylewać wódkę do zlewu, gdy przy tym oberwiesz to, broń boże, nie mów o tym nikomu, bo to wstyd powiedzieć, że masz w domu damskiego boksera. To w ogóle jest wstyd gdy coś źle się dzieje. Więc wstydź się i udawaj, że wszystko jest w porządku, niech ludzie zazdroszczą Ci Twojego uśmiechu.
• Jeśli jest jakimkolwiek innym –holikiem, postępuj podobnie – najważniejsze jest to, byś nie myślała o sobie tylko o NIM. Byś zawsze znalazła dla niego wytłumaczenie, usprawiedliwienie, byś starała się ze wszystkich sił pomóc mu w kontynuowaniu nałogu swoim współuzależnieniem i nie szukaniem ratunku dla siebie i dzieci.
• Najpierw dzień po dniu pozbawiaj go kolejnych obowiązków, aby z radością wypełniać je samodzielnie. A jak poczujesz się zbyt obciążona, to zaciśnij zęby i wypełniaj je dalej, mając (płonną) nadzieję, że on doceni to co dla was robisz. Gdy i ten stan Cię znuży, zacznij mu delikatnie napomykać, że oczekujesz od niego pomocy – ale pamiętaj – niezbyt ostro, żeby się nie obraził. Gdy nie zrozumie, ciągnij dalej ten wózek sama. Aż się rozchorujesz i pójdziesz do szpitala, wtedy dasz mu kilka dni wolnego, na pewno chętnie z tego skorzysta i odpocznie od Twojej zmęczonej i skwaszonej miny. Prawdopodobnie nawet Cię tam nie odwiedzi, więc zacznij tęsknić i obiecywać sobie, że będziesz bardziej się starać, gdyż widocznie nie zasłużyłaś na to by on się o Ciebie troszczył, gdy jesteś chora. Gdy wrócisz, natychmiast zacznij opiekować się nim od nowa. Bądź dla niego dużo lepsza niż jego własna rodzona matka. Tak, tak, to jest sedno, matkuj mu, będzie zachwycony.
• Staraj się w łóżku. Bądź zawsze gotowa i na wszystko gotowa. Jeśli taka nie będziesz to będzie miał prawo poszukać sobie gdzie indziej. A jeśli będziesz, to właściwie też, bo przecież jak codziennie je się schabowego, to czasami ma się ochotę na kaszankę. Więc nie dziw się w żadnym wypadku, że Cię zdradził, to się normalnie zdarza. Mężczyźni tak mają.
• Jeśli on odejdzie, zostawi Cię, wpadnij w czarną doopę, głęboką depresję, ale nie odpuszczaj. Przecież to ON był Twoją połówką. Przecież on się myli. Przecież wasza miłość była wyjątkowa. Nie pozwól mu spokojnie odejść. Dzwoń, jedź do niego, wysyłaj setki smsów, proś, błagaj by wrócił. Myśl o nim obsesyjnie, oglądaj zdjęcia, słuchaj smętnych piosenek. Wybacz mu wszystko i nie zapomnij przeprosić, bo to przecież Twoja wina, że Cię zdradził, okłamał, oszukał. Musiał to zrobić, bo nie byłaś dla niego zbyt dobra. Za mało go kochałaś, więc kajaj się i obiecuj poprawę.
• ……………………………………………………………………………………………………

Możesz dopisać swoje sposoby na zdobycie tytułu WZOROWEJ KKZB. Jest ich całe mnóstwo i na pewno masz swoje własne ulubione tutaj nie wymienione.

Ja przyznam się szczerze, że większość z tych „zaleceń” przetestowałam osobiście. To DZIAŁA! Działa jak skurczybyk! Związek staje się coraz bardziej toksyczny. On rośnie w siłę, a Ty stajesz się coraz mniejsza i mniejsza, coraz mniej ważna, coraz bardziej niewidoczna i nieszczęśliwa. Prawie znikasz. Wszystko toczy się w dobrym kierunku – DO TWOJEGO DNA.

Jakie jest Twoje dno? Co musi zrobić ten, którego kochasz nad życie, byś się obudziła i zobaczyła nagą prawdę? Że on nie kocha Cię wcale, że ten wasz taniec to w ogóle nie jest miłość, tylko Twoje uzależnienie i jego psychofagia. Musi Cię pobić, zgwałcić lub zrobić to Twojemu dziecku? Sprowadzić do domu kochankę i zdradzić Cię na Twoich oczach? Oczernić, zepsuć opinię? Oszukać, okraść, stracić majątek całego życia? Wyrzucić z domu?

A może nie masz dna i będzie musiał Cię zabić lub doprowadzić do samobójstwa?

Proszę, nie czekaj na to. Ratuj siebie i swoje dzieci. Uciekaj. Do przodu.

Wewnętrzne dziecko czyli to czego nie chciałam wiedzieć o sobie.

W poprzednich rozdziałach wykorzystałam wiele moich postów z forum nieco je zmieniając i uzupełniając lub pisząc od nowa całe rozdziały lub fragmenty. Ten rozdział i kolejne będą się składać z moich postów w prawie zupełnie niezmienionej formie. Zależało mi na tym, by pokazać proces jaki przeszłam, ową DROGĘ DO SIEBIE, włącznie z emocjami, które mi towarzyszyły. Od pierwszych pytań, po znalezienie odpowiedzi. Po znalezienie siebie.

Zaczynajmy:

Rano nic nie zapowiadało tego, że to będzie jeden z tych nielicznych w moim życiu dni, kiedy to Uśmiechniętej Venie Niepłaczącej puści tama.

Syn coś odburknął, córka przez telefon nieświadomie ruszyła drażliwą strunę, NO I TEN PIEPRZONY SKANER NIE CHCIAŁ SIĘ ZAINSTALOWAĆ, BO NIE BYŁO JAKIEGOŚ PIEPRZONEGO PLIKU W SYSTEM32!!!!!!


No i poszło, płakałam tak jak nie płakałam od dobrych ośmiu, a może dziesięciu lat. Wszystko sobie przypomniałam, wszystko. Wylazła ze mnie mała Vena, łkała rozmazując gile na twarzy i mówiła "nie chcę być silna, nie chcę wszystkiego umieć, wszystkiego znieść, wszystko wiedzieć - jak załatwić, jak zorganizować, co powiedzieć, co komu poradzić, kim się zaopiekować, podstawić pod nos, pamiętać, przypominać, zarobić, nauczyć się, zapamiętać, pójść, przynieść, kupić, być, zadzwonić. NIE CHCĘ!!! Wszyscy zawsze o mnie myśleli, że jestem spokojna, że panuję nad emocjami, że jestem silna i nic mnie nie złamie. „O Venę nie trzeba się martwić, Vena da sobie radę”.... Chcę, żeby teraz ktoś mną się zaopiekował, przytulił, pomyślał… Biedna, mała Vena...."


Poryczałam, pochlipałam, zużyłam paczkę chusteczek higienicznych. A syn patrzył wielkimi oczami na matkę i nie mógł pojąć, dlaczego przeważnie spokojna idealna mama, robi jakiś cyrk. Bo skaner nie chce się zainstalować??? Cóż było robić -  co nieco wyjaśniłam, że to nie o skaner chodzi, a o całokształt i wzięłam się w garść.
Schowałam małą Venę na powrót głęboko do środka, jednak już z większą świadomością, że zajmując się innymi - nawet dziećmi, które są najważniejsze w życiu, zapominam o małej Venie i nie opiekuję się nią należycie. Musiała siłą wydostać się na wierzch i zrobić takie przedstawienie, bym naprawdę ją dostrzegła.


Nie jestem siłaczką. A jednak wśród bliższej i dalszej rodziny oraz wśród znajomych uchodziłam za świetnie dającą sobie radę ze wszystkim. Nie znali moich emocji, myślę, że bardzo by się zdziwili gdyby się dowiedzieli jak sobie ze sobą i z różnymi sytuacjami nie radziłam, i jak świetnie udawało mi się udawać, że sobie radzę.
Tak bardzo nie chciałam by ktokolwiek widział moją słabość, moje łzy i upadek. Okropnie się z tym czułam, że ktoś mógłby pomyśleć, że jestem słaba.
Zestawienie słów "ja" i "jestem słaba", było dla mnie nie do zniesienia. Uważałam, że przyznanie się nawet przed sobą do słabości odbiera mi siłę, dlatego przed tym się broniłam.

Bałam się, że jak chociaż na chwilę sobie popuszczę, to nie dam rady się pozbierać. Cały czas pełna mobilizacja. Uśmiech na twarzy, spokój i do przodu. Wielkim własnym kosztem kumulacji złych emocji, nieakceptowania siebie takiej jaka jestem z własnymi słabościami i wadami. Ten wybuch płaczu był dla mnie nauką i ostrzeżeniem, że nie można jechać cały czas na wysokich obrotach, że nie można wymagać od siebie zawsze i wszędzie pełnej mobilizacji, że trzeba zadbać o tę małą Venę, która dopomina się o to bym nauczyła się relaksować, znajdować czas na odpoczynek i odstresowanie. Nie jestem CYBORGIEM. Czasem zachowuję się jak cyborg, ale w środku siedzi ta mała dziewczynka, tak bardzo łaknąca czyjejś uwagi i uczucia.

Ciągle tu mówimy o kochaniu siebie. Zadałam sobie pytanie: Vena, czy Ty kochasz tę małą Venę, czy opiekujesz się nią? A może już zawsze będziesz czekała, że ktoś się nią zaopiekuje, zadba o nią, przytuli i pogłaszcze? Nikt się nią nie zaopiekuje, jeśli Ty sama tego nie zrobisz. Masz obowiązek zatroszczyć się o nią i ją uszczęśliwić. TY - nikt inny, tylko TY!!!

Czy to jest w ogóle możliwe, by ktoś tak dobrze poznał małą Venę, żeby mógł wiedzieć jak ją głaskać i przytulać?

Całe życie spychałam małą Venę w zakamarki swojej duszy i udawałam, że jej nie ma. Nie wybaczałam jej słabości i lęku, kazałam jej zawsze być dzielną, bo inaczej to wstyd. Łzy to wstyd, okazywanie złości to wstyd. Kazałam jej być ponad to, nawet gdy łkała i leżała na glebie bez sił, kazałam jej udawać, że to nie ona leży. Nie okazywałam jej nawet litości, złościła mnie, że próbuje się mazgaić i nie umie się pozbierać. Nie lubiłam jej, tej niezaradnej beksy, jest taka niepodobna do mnie.... do wizerunku jaki sobie o sobie stworzyłam i zawsze się w niego chciałam wciskać.


Tak bardzo mnie wkurzała swoją słabością, że nawet pracując nad sobą już od pewnego czasu, nie dopuściłam jej do głosu, wypierałam jej istnienie. Gdzieś, kiedyś słyszałam o jakimś wewnętrznym dziecku, ale nie brałam tego do siebie – żadnego dziecka we mnie nie ma. Musiała mi dać znać, że istnieje swoim niepowstrzymanym wybuchem.

Dziś wiem, że ona, ta mała Vena we mnie jest. Wiem, że tworzymy jedność, uczę się tę jedność wykorzystywać. Staram się słuchać jej sygnałów. To dla niej nauczyłam się robić sobie przyjemności. To dla niej uczę się odpoczywać i czasami odpuszczać. Dawne nawyki są silne i wciąż jest mi trudno przyznawać się do słabości, ale przestałam już tak bardzo chcieć nad wszystkim panować i kontrolować.

Nauczyłam się też mówić jej dobre rzeczy, że ją kocham i żeby się niczym nie martwiła. Już mnie nie złości, a ja jej nie ignoruję. Razem damy radę. Ja będę się nią opiekować, a ona będzie mnie ostrzegać. Będziemy, już jesteśmy, najlepszymi swoimi Przyjaciółkami.

Pokochać siebie czyli kto jest najważniejszy w moim życiu

Na mnie działają pytania. Jedno pytanie ciągle powracało. Czy Ty kochasz siebie? "Ależ oczywiście" – to była pierwsza odpowiedź bez zastanowienia. Jednak zaczęło mnie to drążyć, drążyło, drążyło, aż doszłam do wniosku, że ja mam wysoką samoocenę, ale to nie jest równoznaczne z kochaniem siebie i z akceptacją siebie w całym swoim spektrum. To wręcz jest mój wewnętrzny konflikt. Z jednej strony mam o sobie bardzo dobre zdanie, z drugiej strony, czy ktoś kto kocha siebie pozwala robić sobie krzywdę i godzi się na upokorzenia? Więc jak to jest z tym kochaniem siebie? Po czym poznać, że ktoś kocha siebie?

Zaczęłam siebie obserwować i cóż się okazało?

Gdy zaczęłam starać się panować nad myślami i obserwować je, zauważyłam, że prawie nie umiem myśleć o sobie, że muszę sobie "nakazywać" myślenie o sobie, bo myśli bezwiednie mi uciekają. Bardzo  mnie to jakoś zastanowiło, bo przecież w moim życiu najważniejszą dla mnie osobą powinnam być dla siebie ja sama, właśnie z racji tego że to jest moje życie. A ja nie potrafię koncentrować się na sobie. Myślę o przeszłości, o innych - o byłym, o innych byłych, o moich przyjaciółkach, o dzieciach, o pracy, o mnóstwie najróżniejszych spraw, a o sobie prawie nie myślę.

Nie chce mi się też nic tylko dla siebie robić.

Na przykład gdy chodziło o zorganizowanie czegokolwiek dla mojego eks to nie brakowało mi energii, a teraz, gdy mam zrobić coś tylko dla siebie to mi się nie chce, nie wiem jak się zmobilizować, wiem co powinnam zrobić, co chcę zrobić, ale odkładam to w jakąś nieokreśloną przyszłość - chodzi mi o takie rzeczy jak odnowienie i utrzymywanie kontaktów koleżeńskich (nie tylko internetowo, ale i osobiście), jakiś wyjazd samej lub ze znajomymi, jakiś teatr czy koncert, a nawet wyjście na spacer, nawet do ogrodu nie chce mi się wyjść (nie mówiąc o tym, żeby coś w nim robić). Nie cieszy mnie nic kiedy nie mam się do kogo przytulić, pogadać, pokochać. Prawdą jest, że prawie nie prowadzę życia towarzyskiego. Przez całe życie towarzystwem, w którym najchętniej przebywałam był mój aktualny facet, mnie to nie nudziło... i może, a nawet na pewno powinnam odbudować relacje koleżeńskie i wyjść do ludzi, ale uważam, że mi to nie zastąpi kontaktu z mężczyzną,

Usprawiedliwiam się przed innymi tym, że mam dużo pracy zawodowej, a przed sobą, że muszę dojść do siebie, że muszę czytać, uczyć się i zmieniać się i zdrowieć.... tylko cały czas to jest teoria, a praktyki nie za wiele, choć zdaję sobie sprawę, że właśnie działanie dla swojego dobra może przynieść największy efekt, a nie samo czytanie i myślenie.

Po wszystkich moich doświadczeniach nareszcie sobie uświadomiłam, że w relacjach z innymi, a zwłaszcza z mężczyznami zapominałam o sobie, a w skrajnych sytuacjach, wręcz traciłam siebie. Dotarło do mnie, że znajduję się na końcu mojego własnego zainteresowania, i że może nareszcie pora to zmienić i przypomnieć sobie o sobie.

JA JESTEM TAK SAMO WAŻNA JAK INNI
MAM SZANOWAĆ SIEBIE TAK SAMO JAK SZANUJĘ INNYCH
MAM BYĆ DLA SIEBIE TAK SAMO DOBRA JAK DLA INNYCH

Może gdy się tego nauczę, nie będę musiała używać tej swojej siły, by za jakiś czas wychodzić z kolejnego leja po bombie, bo po prostu nie dam w niego się wrzucić.

Jak pokochać siebie?

Jestem starsza od większości piszących tu dziewczyn,  w okresie trudnym dla wszystkich kobiet, nawet tych w szczęśliwych związkach, w okresie klimakterium, co dodatkowo wzmaga huśtawki nastrojów. Ale nie mogę przez to bardziej się nad sobą użalać, tylko powinnam właśnie dlatego bardziej siebie otoczyć miłością i akceptacją, i nad tym pracować. Ja to juz zrozumiałam i przestałam myśleć o ukojeniu w kolejnym związku, obiecałam sobie, że wstanę z kolan sama dla siebie, że odnajdę siebie, zbuduję siebie od nowa DLA SIEBIE, nie dla kolejnego dupka, by jego otoczyć miłością, to siebie mam otoczyć miłością i troską, to sobie mam robić codziennie przyjemności.

Noszę czerwone bluzki. Czerwone bluzki i udawany uśmiech to moje sposoby na udowadnianie samej sobie, że potrafię się jeszcze śmiać i ładnie wyglądać. Jest takie powiedzenie UDAWAJ, A UDA CI SIĘ, no i popatrz, coraz częściej już nie muszę udawać że się śmieję, zaczynam śmiać się serdecznie i naprawdę, to działa!

Czasami toczy się we mnie wewnętrzny dialog.
Tęsknisz? Za nim? Za czym tęsknisz? Za iluzją, którą sobie sama stworzyłaś tęsknisz!!! Durna babo!!! Wcale nie jestem durna, jestem mądra i wartościowa, tak mam o sobie myśleć, po co czytam te wszystkie teksty o kochaniu siebie??? No po co??? Żeby teraz wyzywać siebie od durnych bab i innych nie powiem czego?? Ja już nie chcę tych myśli, kiedy to się skończy??? Kiedy położę się do łóżka i zasnę jak niemowlę, naprawdę zadowolona z życia i siebie???? No kiedy!!!! Ja już nie chcę tych myśli, tak się staram, a one wciąż powracają…

Dziś znów mam jakiś kiepski nastrój, trudno mi zaakceptować fakt, że przez tyle lat żyłam w błędnym przekonaniu, że straciłam dla siebie kawał życia poświęcając je kolejnym dupkom, opiekując się nimi i im nadskakując. Niby powtarzam, że każda chwila jest dobra aby zmienić swoje życie na lepsze, ale ciągle we mnie to zgrzyta, bo żal mi straconych z dupkami dni, tygodni, lat... Wiem, że powinnam to zaakceptować, bo inaczej nie pozbędę się żalu, ale na razie nie umiem sobie z tym do końca poradzić emocjonalnie, rozum wie, ale dusza wciąż płacze nad biedną, głupią Veną, co to chciała kochać perfekcyjnie i tak się zawiodła...

Mija czas, a ja wciąż nie umiem i nie chce mi się organizować coś tylko dla siebie. Gdybym miała zrobić coś dla mojego faceta, szybko bym pracowała, by wygospodarować dużo czasu na randkę, zakupiłabym "frymuśną" bieliznę, by mu się spodobać, wymyśliłabym menu na kolację, po drodze do niego kupiłabym składniki na tę kolację, a także wino, świeczki i kadzidełka, potem skonsumowalibyśmy kolację, następnie parokrotnie siebie nawzajem, później by zasnął odwracając się do mnie plecami i chrapiąc tak, że słychać by go było na jakieś pół kilometra, rano wypilibyśmy kawę, następnie znów byśmy się skonsumowali, ja szczęśliwa pojechałabym do domu…….. a on zaprosiłby moją zmienniczkę, by najpierw skonsumować niedojedzonego przez nas gyrosa, a potem parokrotnie ją, używając tych samych sprzętów, akcesoriów i pewnie nawet pościeli. FUUUJJJ!!! Jak mogłam tego nie widzieć, jak mogłam udawać, że tego nie widzę??? Te wspomnienia mnie wciąż powalają. Jednocześnie jednak zaczyna rosnąć złość, która działa mobilizująco, żeby coraz bardziej pracować nad sobą i żeby już nigdy nikt nie był w stanie mnie zranić.

TO JEST TWOJE ŻYCIE I TY W NIM JESTEŚ NAJWAŻNIEJSZA.

MASZ PRAWO ODEJŚĆ Z MIEJSCA, KTÓRE CIĘ NISZCZY


Utajone rzeczniczki kkzb.
Byłam taką rzeczniczką, bo nie potrafiłam sobie wyobrazić, że kobieta bez mężczyzny i bez seksu z nim może być szczęśliwa. Bo to przecież takie szczęście. Tak, to jest szczęście, ale nie jedyne na świecie. I brak tego właśnie szczęścia nie powinien oznaczać, że jesteśmy nieszczęśliwe.
Szczęście jest we mnie. Nareszcie zrozumiałam sens tych słów. I tego się będę trzymać.

Właśnie minęło 90 dni od mojego ostatniego telefonicznego kontaktu z M. W tym tygodniu minęło także 9 miesięcy od odkrycia przeze mnie zdrady oraz od ostatniego spotkania z nim, na którym zdecydowałam, że to musi być koniec.
Jeszcze do wczoraj myślałam, że z tej okazji napiszę duże podsumowanie całego tego okresu, o fazach żałoby, o moim samopoczuciu w tym czasie i jak to się zmieniało, że jakby "przerobię" ten czas jeszcze raz. Ale dziś gdy się przebudziłam i pierwszą myślą nie był on tylko WY, gdy zaczęłam myśleć o tym wszystkim i zastanawiać się nad swoimi reakcjami,  gdy z zadowoleniem stwierdziłam, że od jakiegoś czasu nie bolą mnie już myśli o nim, że tych myśli jest coraz mniej i nie są obsesyjne, że potrafię śmiać się serdecznie, potrafię mieć swoje własne przyjemności i radości, marzenia oraz plany, doszłam do wniosku że nie chce mi się robić już żadnych podsumowań związanych z M i że nie mam ochoty grzebać się już w tym wszystkim. Jedyne co pozostało z negatywnych emocji to poczucie żalu za stracone lata z mojego życia, które poświęciłam osobie tego nie wartej. Ale pracuję nad tym tematem i tłumaczę sobie, że widocznie tyle musiało trwać to wszystko i być tak drastyczne, abym wreszcie obudziła się z kochania za bardzo i odnalazła radość życia z samego faktu swojego istnienia. Gdy już odżałuję stratę tych lat i stanę się naprawdę wolną i szczęśliwą osobą, to może napiszę do M przepiękny list z podziękowaniem, że spotkanie go na mojej drodze życia było najlepszą rzeczą jaka mogła mi się wydarzyć, bo nareszcie pokochałam siebie. Jeszcze nie jestem całkiem gotowa na taki list. Może gdy będę gotowa, to wcale go nie napiszę, albo napiszę i nie wyślę.... czas pokaże, tak jak z tym podsumowaniem - miało być zupełnie inne, a jest zupełnie inne, bo się zmieniłam w ciągu tych 90 dni i inaczej myślę niż nawet parę dni temu i czego innego potrzebuję.

Nadal obserwuję swoje myśli, wciąż jest w nich więcej myślenia o innych niż o sobie. Wciąż uważam, że nie nauczyłam się zdrowego egoizmu i nie poświęcam sobie, swojemu rozwojowi osobistemu i zawodowemu (mam takie perspektywy) należycie dużo czasu.

Uważam, że pewne emocje, generalnie uważane, za złe, w pewnej fazie, działają pozytywnie. Np. gniew, czy złość. Takie emocje, ich energię można i trzeba wykorzystać dla siebie, są to silne emocje i potrafią nieść na fali.

Nie wiem jak jeszcze długo będę mieszać to goowno....
Po prostu nie wiem w jaki sposób mogę sobie wybaczyć....???? Jak to zrobić???? Jak przestać się za siebie wstydzić????
Wydawałoby się, że juz funkcjonuję normalnie.... ale w środku nie mogę się pogodzić sama ze sobą.

Ciągle siebie nie kocham, bo komuś kogo kocham już dawno bym wybaczyła....

Dziś czytając "Magnetyzm serca" trafiłam na taki fragment (przepisze go dla Was):

- "Kochaj samego siebie!" to wezwanie do tego, żeby coś uczynić. Ale dla miłości nic nie można zrobić. Niemożliwe jest pokochanie samego siebie, jeśli to uczucie nie jest już obecne. To tak jakby ktoś powiedział ci: "Pokochaj człowieka, który tam stoi. Tak się nie stanie tylko dlatego, że chcesz.
(...)
- "Kochaj samego siebie!" to hasło, które sugeruje, że teraz coś z nami nie jest w porządku, ponieważ najwidoczniej nie kochamy siebie wystarczająco mocno. Ale kiedy człowiek czuje się nie w porządku, blokuje w sobie właśnie uczucie miłości.
- Gdy nakaz "Kochaj samego siebie!" nie działa, prowadzi do czegoś wręcz przeciwnego. Poczucie niepowodzenia, odrzucenia samego siebie i zwątpienia przybierają na sile. Coraz częściej pojawia się myśl: "Ja po prostu nie potrafię kochać samego siebie".
Jest tylko jedno rozwiązanie. Stwórz tę opowieść na nowo. Poświeć chwilę i zastanów się, jak by to było gdybyś wcale nie musiał kochać samego siebie . Tak tylko zakładając. Poczuj to w sobie. Jak czułbyś się wtedy?
"Gdybym wcale nie musiał kochać samego siebie..." - poczekaj chwilę i spójrz w głąb siebie.
Czujesz coś?
W momencie, w którym przestaniesz pragnąć kochać samego siebie, i po prostu dostrzeżesz, że jesteś człowiekiem, który bardzo się stara, poczujesz wszystkie swoje uczucia, te miłe i te niemiłe, poczujesz swoje mocne i słabe strony, swoje sukcesy i porażki. Gdy zrozumiesz, że to właśnie oznacza, że jesteś człowiekiem, wtedy poczujesz miłość do własnego życia i odbierzesz ją jako dar.
(...)
Jeśli do tej pory nie udało Ci się pokochać samego siebie, spróbuj zacząć od poczucia miłości do własnego życia.
- Kochając własne życie ponad wszystko, nie będziesz robić nic, co by Cię raniło. Nie pozwolisz także na to, żeby ranili Cię inni, bez względu na przyczyny. Ludzie będą nadal mówić to, co mówią, ale Ty nie będziesz już z tym walczył, ponieważ zawsze gdy walczysz zatracasz się w walce, która wcale nie jest twoją walką.(...)
- Będziesz mniej skłonny do osądzania innych, ponieważ będziesz czuć, że to nie jest dobre dla ciebie samego."

Może tak będzie łatwiej – zamiast na siłę starać się pokochać siebie, pokocham moje życie. Jedyne życie jakie mam!

KOCHAM SWOJE ŻYCIE!

Droga do siebie czyli jak uciekać to tylko do przodu.

    Czuję przypływ energii, bo wiem z czym, jak i przede wszystkim o co będę walczyć. Najgorzej gdy walczy się w ciemności, nie wiadomo z czym, a ja - tak czuję - wyszłam już na oświetlony plac, teraz tylko potrzeba samozaparcia.

    Tak bardzo chcę wyjść z tego uzależnienia kkzb, bez przerwy albo czytam wątki na forum, albo literaturę z naszej biblioteczki i wynotowuję sobie ważne rzeczy, albo rozmyślam nad tym wszystkim, albo piszę, piszę, piszę. Pozostałe sprawy, nawet praca stały się mniej istotne, tylko w miarę ogarniam. Ja i praca nad sobą są na pierwszym miejscu.

    Mam pewien problem, bo mówi się BĄDŹ SOBĄ, jaką SOBĄ ja się pytam, JAKĄ???? Do tej pory wydawało mi się, że byłam sobą, że kochałam całą sobą, że to właśnie byłam ja, taka kochająca, taka, dająca siebie w całości, taka szczera w miłości, taka ufna. Jak teraz mam być sobą???? Wynika z tego, że muszę ukształtować siebie na nowo, mam być inną sobą. Czy umiem być inną sobą? Czy wiem jaką sobą chcę być? Czy umiem tak siebie zmienić, abym była taką jak to sobie zaplanuję? Czy wtedy wciąż będę sobą - czy będę grać jakąś rolę? To są pytania o moją tożsamość. Mam wrażenie, że moja poprzednia tożsamość mnie zawiodła, a nowej jeszcze nie wypracowałam. Czy z tego wynika, że na tę chwilę jestem osobą bez tożsamości?

    Pierwsze co muszę zrobić to wycofać z przeszłości swoją energię. Tkwienie w przeszłości wstrzymuje mój rozwój. Gdzieś przeczytałam, że dobrym sposobem na nie uleganie emocjom z przeszłości jest traktowanie natrętnych myśli jak motyla, który na chwilę przysiadł na ramieniu i zaraz odleci. To że te myśli się pojawiają jest normalne, ważne, żeby pozwolić im swobodnie przepłynąć nie angażując w nie emocji. Muszę się tego nauczyć.

   Kolejna rzecz, której muszę się nauczyć to widzieć rzeczy takimi jakie są, a nie takimi, jak to sobie wyobraziłam, wymyśliłam, wyfantazjowałam swoim uzależnionym od miłości mózgiem. Muszę sobie ten mózg oczyścić z fantazji, oduczyć go chorych projekcji. Jest to dla mnie bardzo trudne, ale zdaję sobie sprawę, że żeby żyć w rzeczywistym świecie muszę nauczyć się opierać swoje przekonania o fakty, a nie mrzonki i iluzje.

    Następna nauka płynąca jest taka, żeby nie opierać swojego szczęścia na innej osobie, szczęście trzeba znaleźć wewnątrz siebie oraz nauczyć się cieszyć każdym drobiazgiem. Wcześniej uważałam, że szczęście to pełnia i gdy się ją osiąga to wtedy jest SZCZĘŚCIE. Teraz staram się zauważać małe szczęścia, piękne chwile, drobne radości. Uczę się tego i wciąż muszę sobie o tym przypominać, może kiedyś wejdzie mi to w nawyk.
Takie: TU I TERAZ JESTEM SZCZĘŚLIWA. Ta chwila już się nie powtórzy - ciesz się nią Kobieto! Staram się cieszyć wszystkim co do mnie przychodzi.

Potraktować wszystko co się dzieje jako naukę i drogę do dobrego. Tak sobie myślę, że chyba nawet tak jest, że wszystko co dzieje się w moim życiu obraca się w rezultacie na dobre, bo popatrzcie to traumatyczne rozstanie, które wcisnęło mnie w glebę i wydawało mi się końcem świata przyczyniło się do wielu pozytywnych przemian:
- przede wszystkim skłoniło mnie do wielkiej pracy nad sobą, do poszukiwań, do refleksji i wyciągania wniosków - dziś jestem inną osobą, lepszą dla siebie, bardziej tolerancyjną dla innych, bardziej otwartą i wolną, odkryłam, że jestem kkzb, co pozwala mi nadal pracować nad sobą w kierunku coraz większej miłości do siebie, a co za tym idzie do wszystkich ludzi, bo tak rozumiem "kochaj bliźniego swego jak siebie samego" - czyli kochaj siebie, kochaj ludzi, szanuj siebie, szanuj ludzi;
- po drugie - potwierdziło, wzmocniło i rozwinęło moje przyjaźnie, gdyż w tym najgorszym dla mnie  okresie Przyjaciele byli przy mnie, wspierali mnie cierpliwie, za co jestem im ogromnie wdzięczna, a kontakt między nami stał się głębszy i jeszcze bardziej otwarty;
- trafiłam na forum, gdzie zaznałam wsparcia i zbiorowej mądrości kobiet,  poznałam swoją SFORĘ, kochane moje, wspaniałe, dzielne, mądre, inteligentne i piękne w każdym znaczeniu tego słowa Kobiety;
- otworzyły się przede mną nowe drzwi zawodowo, towarzysko, a może i życiowo, których przypuszczam bym nie zauważyła lub w ogóle obok nich nie przeszła, gdybym tkwiła w tym nie satysfakcjonującym związku.
Okazało się, że kłamstwa, zdrada, rozstanie, trauma, rozpacz, złość, gorycz cały ten okropny gnój stał się nawozem na którym rosną pozytywne rzeczy - piękne kwiaty Przyjaźni, rozwój osobisty, nowe perspektywy.

   To wszystko uruchomiło dosłownie LAWINĘ nowych odkryć, nowego spojrzenia na życie, na świat. Naprawdę zastanawiam się, jak to się dzieje, że jedno nowe odkrycie powoduje kolejne i kolejne. To dosłownie jak lawina śnieżna. Po prostu jakieś zupełnie wcześniej nie odkryte przestrzenie i obszary, które zaczęły się pojawiać gdy zaczęłam szukać dla siebie ratunku. Pojawiły się ksiązki, w tym cała biblioteczka ratunkowa, piosenki - całe mnóstwo pozytywnych piosenek, niezwykłe forum z niezwykłymi kobietami. I tyle nowej wiedzy o życiu, że ja, tak dojrzała przecież kobieta i mająca się za znającą życie od podszewki, po prostu aż nie mogę uwierzyć, że tyle jeszcze prawd i życiowych mądrości nagle mi się objawiło. Mam wrażenie jakbym zaczynała życie od nowa, jakbym się w bólach, ale z radością, rodziła.

   Zrobiłam też listę czego mnie nauczył psychofag M:
- mam być sobą,
- kochać siebie,
- nie godzić się na sytuacje, w których tracę siebie,
- szanować siebie,
- mówić wprost o swoich uczuciach,
- nie być lepszą dla kogoś, być lepszą dla siebie,
- nie idealizować, widzieć zalety, widzieć wady,
- wierzyć intuicji,
- rozwijać się, iść do przodu,
- mieć swoje własne marzenia, nie tylko te związane z partnerem,
- mieć czas dla siebie,
- nie dawać całej siebie,
- mieć swoje pasje, sprawy, przyjaciół,
- nie czekać na telefon,
- cenić swoja wartość,
- nie udowadniać jaka jestem super,
- nie kontrolować, węszyć, podejrzewać.
Zrobiłam tę listę zanim zaczęłam czytać naszą literaturę. Teraz mogłabym dopisać jeszcze parę rzeczy. Generalnie jednak trzeba powiedzieć, że dzięki temu "wypadkowi" z M nauczyłam się i zyskałam bardzo wiele.  Właściwie powinnam być mu wdzięczna za tę przysługę - tak wiele się nauczyć tylko za cenę utraty iluzji w jakiej w ostatnim czasie żyłam. lluzja to tylko iluzja, nic prawdziwie cennego, a nauka jakże cenna dla mnie i dla mojego poczucia wartości, którego juz nigdy nie chcę utracić przez jakiegokolwiek mężczyznę. Nie pozwolę SOBIE na to już nigdy więcej.
W końcu uczę się cierpliwości. Zawsze byłam niecierpliwa - działać, działać, działać - rozwiązywać, zawiązywać, organizować, przyspieszać, panować, kontrolować i nadawać tor wydarzeniom. Wydawało mi się, że tak trzeba, że tak MUSZĘ.
A teraz? Spokojnie. Daję czasowi czas. Zaczynam umieć to robić.

    Niełatwa to droga, czasami bardzo bolesna, ale to odzyskiwanie własnej godności tak cieszy jak powrót do ukochanego domu, do siebie. I warto tę drogę pokonywać by coraz bardziej być u siebie, BYĆ SOBĄ. Już wiem jaką sobą chcę być – wolną, szczęśliwą, spokojną.
 

    Jeszcze jedno, ta droga nigdy się nie kończy, bo zawsze będzie coś co możemy jeszcze dla siebie i swojego życia zrobić, coś osiągnąć, coś przeżyć, zobaczyć, doznać, czegoś się nauczyć. Tak jak napisałam w swojej forumowej sygnaturce "Szczęście to nie stacja kolejowa na której wysiadasz, to sposób w jaki podróżujesz".
 

    A na momenty gdy ogarnia mnie mgła niepewności, lęku i zwątpienia mam cytat z Kroola:

"Widziałem kierunek, nawet jeśli był za mgłą: zawsze do przodu. Uciekać do przodu."

Nowa ja czyli chcę być diamentowa
 

   Cała moja droga do siebie to nauka, nauka, praca, praca i jeszcze raz nauka i praca. Ciężko było, chwilami bardzo ciężko, łzy, nieprzespane noce, setki zapisanych kartek i setki napisanych postów na forum, tysiące przeczytanych stron w książkach i w Internecie, ból głowy, ból pleców ze stresu. Och, ale i piękne chwile odkryć, małych i większych sukcesów, i to co najbardziej cieszyło – powstawanie z kolan, nabieranie własnej wartości, odbudowywanie siebie, a właściwie budowanie na nowo i obserwowanie jak staję się inną kobietą, innym człowiekiem. Ten proces trwa, są gorsze dni, bywają zwątpienia, życie przynosi różne, nie zawsze wspaniałe niespodzianki, ale jest coś co sprawia, że nie czuję się już jak dziecko we mgle – świadomość. Świadomość, nieporównywalna z tą którą posiadałam przed TIRem, a którą staram się ciągle podnosić i ugruntowywać. Dziś i w kolejnym odcinku będzie właśnie o tej świadomości

Wstyd.
Tak, wstyd przyznać się, że kiedyś potrafiłam zagłuszyć wstyd, znaleźć wytłumaczenie, usprawiedliwienie i  wybielić się we własnych oczach. Bo wstyd to takie uczucie, które się pojawia, gdy robimy coś źle. Nie wierzę, że u kogoś, kto ma choć minimum zasad moralnych  choć na bardzo krótki moment nie pojawia się wstyd. I to jest ten moment, kiedy należałoby się zatrzymać i zastanowić – STOP – mój wstyd mówi mi, że nie tędy droga. Czerwone światło. I zawrócić. A jednak zdarza się,  że ignorujemy ten wstyd i myślimy "A może mi się uda na czerwonym świetle zyskać to czy tamto (miłość, akceptację, bliskość, seks, ......... niepotrzebne skreślić, inne dopisać). Będę uważać, nikt się nie dowie, nikomu nie zrobię krzywdy. Uzupełnię sobie swoje deficyty, przecież mnie też należy się coś od życia". Najczęściej jednak jeżdżenie na czerwonym świetle kończy się prędzej czy później katastrofą, krzywdzimy kogoś niewinnego, sami tez wychodzimy z tego pokiereszowani. I tu jest kolejny moment na zastanowienie oraz na konsekwencje, naukę na błędach i wnioski. Jedni to robią, inni nie. Bo może katastrofa była za mało drastyczna, bo może to nie było dno. Ja osiągnęłam dno. Wróciło do mnie wszystko, los oddał mi sowicie zapłatę za każdy wstyd, który gładko przełknęłam, za każdą ukradzioną chwilę szczęścia.

   Teraz mój wstyd jest moim sojusznikiem, nie ignoruję go, bo wiem, że pojawia się wtedy, gdy chcę zrobić/zaczynam robić coś co nie jest w zgodzie z wyznawanymi przeze mnie wartościami. Mój system wartości od dawna jest taki sam, ale był okres w moim życiu, że sprzeniewierzyłam się temu systemowi. Może to niemodne w dzisiejszym świecie, może „wszyscy” kłamią, oszukują, zdradzają, kradną – ja wiem, że nie wszyscy, ja wiem, ze ja nie chcę tego robić i znam kilka osób które też tak myślą. Nie chcę być jak „wszyscy”.

„Złe” emocje.

    Ze złymi emocjami można zrobić dwie rzeczy. Albo je z siebie „wypluć”, ekspresyjnie wyrzucić, albo skierować tę energię w pożytecznym kierunku.

    Przez całe życie uczyłam się i nawet dobrze mi wychodziło opanowywanie gniewu, złości, nakładanie pancerza, po którym spływałyby złe emocje, tłumienie gwałtownych reakcji. Nie pozwalałam sobie nawet na odreagowywanie w postaci bluzgów rzucanych w samotności. Uważałam, że wyładowywanie złości jest poniżej mojej klasy. Gdy pierwszy raz pozwoliłam sobie wykrzyczeć swoją złość, doznałam szoku. Byłam sama w domu i spróbowałam pozbyć się stresu krzycząc. Wrzeszczałam, bluzgałam (nie wiedziałam, że znam takie bluzgi), normalnie jakby jakiś jad ze mnie leciał, aż w pewnym momencie nawet zaczęłam pluć. Chyba wychodziła ze mnie złość nagromadzona przez całe życie. Aż się popłakałam. A potem zaczęłam śmiać. To było niesamowite. Nigdy tak się nie zachowywałam, zawsze byłam powściągliwa w wyrażaniu swoich negatywnych emocji, a gdy mi się czasami coś wyrwało to miałam wyrzuty sumienia, że okazałam się nieopanowana. Typowa grzeczna dziewczynka. Od tamtej chwili wiem, jak wyładowanie w taki ekspresyjny sposób może być oczyszczające. Wraca spokój i uśmiech.

    Wykorzystanie w pozytywnym kierunku energii płynącej ze złości to też jest fantastyczna sprawa. Dlaczego miałybyśmy tłumić lub trwonić swoją energię, przecież możemy zamienić ją na coś pożytecznego lub sprawiającego przyjemność. Złość na swoje gupiocipstwo niosła mnie i nadal niesie ku nowemu, daje siłę do pracy nad sobą, do walki o siebie, do pokonywania swoich barier i ograniczeń, uzbraja w determinację i pragnienie zwycięstwa nad swoją słabością. Gdy ostatnio zabrakło mi tej złości, to za nią zatęskniłam, bo wiem, że nic nie dawało mi takiego przyspieszenia, jak właśnie ta złość.

    Złość można i trzeba też wykorzystywać fizycznie – sport, porządki, wszelkie zaległości wymagające fizycznego zaangażowania, wszelkie nowe działania, do których potrzeba energii.

   Tego też się nauczyłam, wiem, jak silna jest energia płynąca ze złości i wiem w jaki sposób mogę ją wykorzystać lub się jej pozbyć.

    Nauczyłam się też pewnego myku, nazwałam go KLIK.

    Moje emocje powstają na skutek myśli, a myśli powstają w mojej głowie, wystarczy zmienić myśl, a zmieni się emocja.  Jakie to proste: KLIK. Zmieniam myśl, zmienia się rzeczywistość, zmieniają się emocje. Wystarczy to opanować, choć czai się tu pewne niebezpieczeństwo. Niektórych myśli i emocji nie powinnam w ten sposób wyłączać, bo bardziej wskazane dla mojego dobra byłoby przetrawienie tych myśli i emocji. Ale w pewnych sytuacjach np. gdy pracuję i nie chcę się rozpraszać, opanowanie tego sposobu pozwala normalnie funkcjonować.

"Mogeny" 

     Stało się tak, w końcu stało się tak, że moich myśli nie zaprząta w głównej mierze przeszłość. Jest dużo sytuacji, rzeczy, miejsc, które przywołują flashbacki, ale potrafię już sobie szybko z tymi sytuacjami radzić i skierować swoje myśli na to co aktualnie dzieje się w moim życiu. A trochę się dzieje. Dużo pracuję, trochę czytam - mniej niż na początku drogi, ale wciąż znajduję nowe pozycje warte uwagi, rozwiązuję problemy, bo jak w zwykle w życiu takie się pojawiają, planuję, realizuję - po prostu żyję... Naprawdę moje życie i ja sama w nim stałam się dla siebie najważniejsza. Czuję się silniejsza i pewniejsza. Stopniowo osiągam poziom równowagi, mniej rzeczy mnie dotyka, potrafię się zdystansować. Okazało się, że potrafię funkcjonować całkiem nieźle nie przylepiona do faceta i być przy tym zadowolona.

    Nie wiem czy całkowicie wyleczyłam się z kzb, wiem, że się zmieniłam. Wyostrzyły mi się granice, więcej widzę, opadło mi wiele klapek z oczu. Stało się to m. in. dzięki forum i Dziewczynom, które tam poznałam, ale prawda jest taka, że  żadne forum by za mnie tego nie zrobiło, gdybym sama nie chciała docierać w głąb siebie i zmieniać siebie. To był mój nadrzędny cel, któremu poświęcałam w pewnym okresie każdą wolną chwilę. Były gorsze dni, dołki i gigantyczne doły, potknięcia i cofanie wstecz, były łzy i stres - nie było jednak ani chwili, w której bym pomyślała, że odpuszczę, że nie dam rady.
Mam świadomość, że mogę wszystko, no, prawie wszystko :) Mogę podjąć nowe wyzwania, mogę spróbować, sprawdzić się w zupełnie czymś nowym, może mi się udać lub nie. Mogę poznać mężczyznę. Mogę się zakochać. Lub nie. No, dzieci już nie mogę rodzić, ale na tym mi nie zależy, bo dzieci już mam. A poza tym to wszystko mogę i tyle jeszcze przede mną. Mam też świadomość, że nawet jak coś nie pójdzie po mojej myśli, to jestem na tyle silna, że potrafię sobie z tym poradzić.

    Mam też świadomość, że jeśli chcę być diamentową kobietą, to nie mogę przestać nad sobą pracować, bo jeszcze trochę do tej diamentowej mi brakuje. Ale to chyba dobrze, bo mam do czego dążyć we własnym rozwoju, a uznanie siebie za ideał niesie zagrożenie traktowania innych za gorszych, bo nieidealnych, a tego nie chcę. Poza tym nie muszę być idealna, by siebie akceptować i siebie lubić, by siebie szanować i sobie wybaczać.

Ode mnie dla Ciebie czyli nie wyważaj otwartych drzwi

 
Dojdziesz do tej chwili - małymi kroczkami i wielką siłą własnej woli, by iść, by gramolić się z kolejnych dołków i wierząc, że ta droga ma sens. Ty wiesz, co masz zrobić, by zacząć szanować siebie, Ty wiesz co jest dla Ciebie dobre, a co nie. Ty to dobrze wiesz, jesteś tu i masz świadomość. Dokonałaś wyboru jaką drogą chcesz pójść. Wyboru, który będzie determinował wszystkie Twoje kolejne kroki.

Nie myśl o sobie "słaba". Myśl o sobie "SILNA!".

    Zacznij od tego, żeby przestać uważać, że nigdy się nie pozbierasz, powiedz sobie, że jest to stan przejściowy i z każdym dniem będzie lepiej, z każdym dniem będziesz czuć się lepiej, powtarzaj to sobie, postaraj się tak myśleć sama dla siebie, bo nikt za Ciebie nie zacznie myśleć inaczej i jeśli nadal będziesz uważać, że się nie pozbierasz to się nie pozbierasz, a gdy zaczniesz uważać że się pozbierasz to tak będzie, uwierz, walcz o siebie.
A jakieś dręczące myśli, gdy będą Cię nachodzić, spróbuj puszczać by płynęły jakby obok Ciebie, niech nie zatrzymują się, niech przepływają, a Ty nie wkładaj w nie energii, łatwiej odejdą.

Ustal sobie, że teraz priorytetem jesteś Ty. Zajmij się sobą, bądź dla siebie najważniejsza. Kolejność ma być właśnie taka - NAJPIERW TY.  Sensem Twojego życia nie może być inna osoba. Musisz żyć swoim życiem, musisz mieć szczęście w sobie, musisz kochać siebie. Dopiero wtedy będziesz mogła podzielić się tym z kimś innym, bo inaczej zawsze będzie dochodzić do właśnie takiej sytuacji - oplatasz go, bo jest dla Ciebie wszystkim, on chce się oswobodzić, bo nie dajesz mu oddychać bez siebie. Nie oglądaj się na niego, nie staraj przypodobać - to pułapka. Pokochaj tę dziewczynę, którą jesteś, zrób to dla niej. On będzie, albo go nie będzie, a Ty będziesz ze sobą do końca życia.

Trzeba zająć się sobą. SOBĄ - sporty, książki, znajomi, przyjaciółki, praca, nowe hobby, pasje, cokolwiek - kwiatki, szmatki, ogródki, szarlotki i serniki. Zająć się sobą, zaopiekować małą dziewczynką w środku, znaleźć białego kotka. Wstać i iść. Do przodu, nie oglądać się wstecz. Do przodu, w sukience i na szpilkach. Atrakcyjne, mądre, wspaniałe kobiety, znające swoją wartość, pewne siebie i tego czego chcą i do czego dążą.

    Katalina napisała: „Byle były osobisty psychofag nie zepsuje mi przyjemności bycia sobą.”

    Zadanie domowe dla wszystkich KKZB będących "w drodze" ku stanowi emocjonalnemu Kataliny odnośnie byłego psychofaga:
Wydrukować powyższe zdanie, powiesić na ścianie (lepiej na kilku) w widocznym miejscu, mniejszy format nosić w portfelu, ewentualnie wytatuować w okolicach prawego nadgarstka (żeby można było sobie łatwo przed oczy podstawić), nagrać swoim głosem i odtwarzać z empetrójki przez słuchawki aż się wbije w podświadomość, przed snem odmawiać jak różaniec.

    Na jednym z sabatów zastanawiałyśmy się gdzie było dno każdej z nas... To dno jest nam potrzebne, bo potem może być tylko lepiej. Nie załamuj się. Wierz. Ciągnij siebie za uszy z tej czarnej doopy. I proszę, nigdy nie mów o przegranej.

Krzycz nawet wbrew sobie:
JESTEM SILNA!!! DAM RADĘ!!!
a obiecuję Ci, że za jakiś czas zobaczysz więcej zysków. Tylko nie poddawaj się. To od nas samych zależy nasze życie. Bywa ciężko, ale to chwilowe. Trzeba iść do przodu. Z podniesioną głową i dzielnym sercem. Może to co piszę wydaje się patetyczne... niech tam... Na mnie akurat coś takiego działa, więc piszę do Ciebie podobnie. Ważne, żebyś Ty sama znalazła sobie taką argumentację do dalszej walki o siebie, aby Cię unosiła z klęczek. Abyś zostawiła przeszłość i otworzyła się na przyszłość.
Tak, przegrałyśmy kawałek życia. Od nas zależy czy przegramy, czy wygramy resztę. Warto o tę resztę zawalczyć.

To rozdwojenie na serce i rozum jest bardzo typowe. W takich sytuacjach, niestety, ale musimy słuchać rozumu, bo serce chce nas wyprowadzić na manowce, wbrew logice i faktom snuje iluzje i łudzi nadzieją. Patrz na fakty, one nie kłamią. Lepiej się obudzić, pocierpieć przez jakiś czas, niż żyć w poniżeniu, w braku szacunku i miłości. Daj sobie szansę na lepszą przyszłość.

NIC NIE MUSISZ DECYDOWAĆ NA ŁAPU CAPU. Masz czas skolko ugodno. Tyle ile potrzebujesz, by odpowiedzieć SOBIE na wszystkie pytania i dokonać wyboru co dalej chcesz robić, jak dalej chcesz żyć. Podstawowe pytanie brzmi: CZEGO TY CHCESZ? Pamiętaj, to TY jesteś najważniejsza i najważniejsze jest to co jest DLA CIEBIE dobre.

WIEDZIEĆ to połowa sukcesu.
Teraz trzeba tylko krok po kroczku do przodu. Krok po kroczku robić porządek przede wszystkim ze swoimi myślami. A myśli mają wpływ na emocje. Jak zaczynamy inaczej myśleć to i emocje się zmieniają.

Trzeba dużo czytać. I dużo myśleć - O SOBIE. NIE O NIM!!!! Jaka jestem, czego pragnę, co jest dla mnie najważniejsze. Na co mogę się zgodzić, a na co nie. Jak chcę żyć. Z mojego doświadczenia – trzeba pisać, ja pisałam, wciąż pisałam (i wciąż piszę), bo gdy pisałam to musiałam zastanawiać się i nazywać, a jak nazwałam to widziałam czarno na białym. Spisywałam tez swoje emocje , te złe, negatywne emocje , które wyżerały mi wnętrze. A potem paliłam te kartki - pomagało, przynajmniej na chwilę. Każda sama musi sobie wypracować metody na te emocje. Szukałam tez na youtube afirmacji, uspokajały i dawały nadzieję.

    Spróbuj takiego ćwiczenia:
Oddychamy świadomie. Wdech nosem, przy wdechu myślimy pojęcia z naszej pięknej listy - wciągamy tlen i np. poczucie bezpieczeństwa. Wydech ustami - głośny wydech - wyrzucamy dwutlenek węgla i np. bezradność, cierpienie, ból i co tam chcemy wyrzucić.
Mnie pomaga.

Samoświadomość, wewnętrzna wolność, samostanowienie to jest to do czego należałoby dążyć. Same czerwone szpilki i przyzwolenie sobie na niezobowiązujący seks nie załatwią sprawy, bo będą kolejną iluzją, którą sobie zafundujemy - iluzją wolności. Prawdziwa wolność jest w głowie, nie boi się demonów, bo to demony jej się boją, gdyż prawdziwa wolność jest niezłomna. Siła pojawiła się z chwilą odzyskiwania wolności i samostanowienia. Demony mają władzę nad nieświadomymi, słabymi jednostkami - to prosta zasada.... Wystarczy o niej pamiętać.
Nie lękajcie się! Znane słowa, prawda? Dlaczego tak często o nich zapominamy?

    Ważne pytania
1.Czego chcę ?
2.Jaki mam wybór ?
3.Jakie przyjmuje założenia ?
4.Za co jestem odpowiedzialna ?
5.Jak inaczej mogę o tym myśleć ?
6.Co ten drugi człowiek myśli, czuje, czego potrzebuje i chce?
7.Czego nie dostrzegam lub unikam ?
8.Czego się mogę nauczyć
- od tej osoby czy tej sytuacji?
- z tego błędu czy niepowodzenia?
- z tego sukcesu?
9.Jakie pytania powinnam zadać (sobie lub innym )?
10.Jakie kroki będzie najprościej podjąć?
11.Jak mogę to zmienić w wygrana-wygrana?
12.Co jest możliwe?
Co jest możliwe? i moja odpowiedź – WSZYSTKO! To takie optymistyczne i dające nadzieję !!!!

"Pewien mistrz, jak to z mistrzami bywa, miał swojego ucznia.
Uczeń bardzo często zadawał mu pytania dotyczące natury ludzkiej. Pewnego razu mistrz odpowiada mu tak:
- Synu, wyobraź sobie, że w człowieku żyją dwa wilki. Wilki te, stworzenia silne i dynamiczne, nieustannie toczą ze sobą
walkę. Jeden z nich żywi się tym, co dobre i jasne, pozytywnymi emocjami, życzliwością, miłością i radości, tańcem, przyjaźnią, prawdą. Drugi z nich żywi się tym, co ciemne, złością, agresją, bólem, żalem, zazdrością, nienawiścią, zaborczością.
- Mistrzu, jeśli one ze sobą walczą, to któryś kiedyś wygra, prawda? Który? - zapytał uczeń.
- Ten, którego będziesz lepiej karmić. - z uśmiechem odparł mistrz."
A Ty, którego wilka dziś karmisz?

Na nową drogę, życzę każdej z Was i sobie również, abyśmy czuły w swoim życiu siłę i MOC pozytywnego myślenia oraz spokój, równowagę i pewność siebie Diamentowej Kobiety! Niech każda z nas pamięta o tym, że jest KRÓLOWĄ  swojego życia i że już nigdy, nikt nas nie zdetronizuje, bo to czy mamy koronę czy nie, zależy tylko od nas.

    Życzę Wam dziewczyny determinacji w Waszej drodze do siebie. Bądźcie waleczne i dzielne, bądźcie dobrej myśli. Zwłaszcza bądźcie dobrej myśli o sobie, bo jesteście warte wszystkiego co najlepsze, dbajcie o siebie i kochajcie siebie.

Powodzenia!

    Teksty umieszczone w tej zakładce są dziełem i własnością Autorki piszącej pod pseudonimem Vena.
Jakiekolwiek kopiowanie, przedrukowywanie i wydawanie bez zgody Autorki jest zabronione.