ZULA

Zula potrzebuje naszego wsparcia. 

Chwilami czuję się martwa!

Witam!!

Mój nick to Zula, pisałam dzisiaj w przewodniku. Akurat jestem sama bo mój pan i władca śpi z alkoholowym wyziewem. Zdecydowałam się napisać do Was ale nawet nie wiem od czego zacząć.Wszystkie tak przejmująco piszecie a ja mam taki chaos w głowie, że nie umiem nawet logicznie myśleć. Spróbuję jednak i proszę o wyrozumiałość jeśli będzie to trochę chaotycznie napisane. Jestem jak już wspomniałam wcześniej kobietą 40+ Powinnam być rozważna i ( nauczona doświadczeniem z byłym mężem ) i nie pakować się w związek, który całkowicie mnie wyniszcza ale nic bardziej mylnego. Zakochana ślepo dałam się wmanewrować w coś co w ogóle szczęśliwego związku nie przypomina ( no może śladowe ilości ) i choć wiem, że to mnie wyniszcza nie umiem sobie sama z tym poradzić. Zacznę jednak od początku. Po rozwodzie z mężem ( o tym nie będę pisać bo to już historia choć w mojej psychice zrobiła wielkie spustoszenie ) byłam bardzo długo sama. Musiałam stawić czoło problemom samotnej matki z dala od najbliższych. Byłam zdana tylko i wyłącznie na samą siebie. Udało się, odżyłam choć ex nie dawał mi spokoju. Po dwóch latach samotności mój syn wziął sprawy w swoje ręce i wspólnie ze znajomymi zapisali mnie na dwa znane portale społecznościowe i tak się zaczęłam " odradzać " Poznałam wielu ciekawych ludzi a wśród nich swojego obecnego partnera. Przez jakiś czas utrzymywaliśmy kontakt tylko wirtualny i przez tel. Potem doszło do spotkania, gdzie nie poczułam do niego sympatii i nasze drogi się rozeszły. Nie mieliśmy ze sobą żadnego kontaktu aż po ponad rocznej przerwie odezwał się i umówiliśmy się na koleżeńskie spotkanie. I od tego czasu jesteśmy razem. 

Zakochałam się jak nastolatka. Pan X powtarzał mi ciągle, że to przeznaczenie i że jestem miłością jego życia. Oboje po przejściach ale zregenerowani. Byłam szczęśliwa i byłam pewna, że to jest  " To "  bo skoro wcześniej nic do niego nie poczułam to teraz coś się stało co nas związało ze sobą. Uwierzyłam w to przeznaczenie i zgubiłam swój rozsądek :( Nawet czerwone lampki, które się zapalały nie były w stanie mnie od niego odciągnąć. Po dwóch i pół mies. wprowadził się do mnie na kilka dni bo chciał sobie znaleźć w pobliżu mnie jakieś lokum i tak został do dziś. W niedługim czasie okazało się, że mój ukochany ma dwa oblicza. Jak dr jekyll an mr hyde. Nie jest mi łatwo finansowo ale zawsze sobie z dziećmi radziliśmy, na nic nie brakowało, rachunki na czas opłacone i jeszcze miałam jakieś drobne na swoje wydatki, typu fryzjer itd. Niestety odkąd się pan X wprowadził ( nie pracował ponad 3 mies. ) mój stan konta topniał z dnia na dzień i właśnie tak dzisiaj żyję. Z dnia na dzień a pan X zaczął sobie pozwalać coraz bardziej. 

Ma poważny problem z alkoholem ( on tak nie uważa, tyle, że jak popije to nawet zawala pracę więc to o czymś świadczy? ) co powinno być już dla mnie sygnałem ostrzegawczym bo miałam ten sam problem z ex mężem ale gdzie tam. Zakochana, głucha i ślepa, uwierzycie? I tak jest do dziś. Pan X jak jest trzeźwy to jest normalnym facetem choć zakochanym w sobie egoistą. Jednak pomoże w domu, ugotuje, jest kochający. Niestety tak jest tylko wtedy kiedy nie ma pieniędzy. Za każdym razem kiedy w jego portfelu pokazuje się jakaś suma to pan X zmienia się jak kameleon. Pije kilka dni pod rząd non - stop, robiąc sobie tylko przerwy na sen. Nie liczy się ani ze mną ani z moimi dziećmi, do których wiecznie ma pretensje. Jak wypije staje się agresywny i używa pod moim adresem takich epitetów, że aż wstyd pisać. Napiszę jednak o niektórych, muszę...usłyszałam już pod swoim adresem ( jesteśmy razem siedemnaście mies. ), że jestem panią Nikt, że jestem zerem, zdzirą, szmatą. Kilka razy mnie bardzo mocno ścisnął, chwytał mocno za włosy i straszył :( Kiedy mu powiedziałam, że nie płaci za rachunki i mieszkanie ( on twierdzi i rozpowiada w koło, że nas utrzymuje ), a żyje sobie jak pan i władca w moim domu to wybił mi szybę w drzwiach wejściowych. Potrafi wyjść z domu i nie wrócić na noc, wszystko robi byle się napić. Kiedy pieniądze się kończą robi się potulny i tak umiejętnie mną manipuluje, że wybaczam. Za każdym razem wybaczam :( Wybaczyłam nawet kiedy mi splunął centralnie w twarz i powiedział, że jestem beznadziejna w łóżku. Potrafił tak odwrócić kota ogonem, że obwiniałam się sama za to, że tak się dzieje, co robię z resztą do tej pory. Jestem głupia, wiem o tym doskonale ale nie potrafię się od niego uwolnić. Za każdym razem po takich jego libackich akcjach, pękam. Szukam dla niego usprawiedliwienia i nie zauważałam swoich dzieci, które widzą jak cierpię i nie znoszą pana X za to co wyprawia. Tyle, że o wielu rzeczach moje dzieci nie wiedzą. Boję się im mówić bo...sama jestem tym przerażona. 

Czasami myślę, że mam syndrom ofiary. Jak nie kocham to umiem racjonalnie myśleć i być asertywna. Jeśli kocham to zatracam się w tym całkowicie. Nawet nie wiecie, jak żałuję dnia kiedy pan X się do mnie wprowadził, każdej chwili kiedy mu wybaczałam, że pozwalam by moje dzieci w tym uczestniczyły. Wczoraj kiedy mój syn ( dorosły facet - student ) powiedział mi, że przez to co w naszym domu się dzieje on ma już dość ( pan X pije od piątku non - stop ) powiedziałam partnerowi, że ma się jak najszybciej wyprowadzić z mojego domu i z mojego życia. Nie pomaga mi w niczym a wymagania ma coraz większe. Nie spałam całą noc a dzisiaj od rana już usłyszałam, że wyprowadzi się jak będzie chciał i żebym nie podskakiwała bo pożałuję i pojechał sobie na zakupy. Wrócił jeszcze bardziej pijany ale wciąż było mu mało więc się tylko przebrał i wyszedł a ja kolejny weekend sama, zapłakana a w głowie huczą mi jego słowa. Kiedy wytrzeźwieje będzie przepraszał i zarzekał się, że nic takiego mi nie mówił :( 

Nie umiałam sobie znaleźć miejsca i piszę do Was bo już nie wytrzymuję. Znów próbowałam go usprawiedliwiać i szukać w sobie winy ale przypomniały mi się słowa syna i staram się być stanowcza. Staram się bo boję się tylko, że jak on wytrzeźwieje znów mnie będzie urabiał i znowu pęknę. On potrafi mnie podejść, omamić, zmanipulować i jeszcze zrobić tak bym to ja czuła się za wszystko odpowiedzialna. Chciałabym by zniknął z mojego życia a z drugiej strony boję się go stracić. 

Czy tak powinno być? Czy tak postępuje ktoś kto kocha? A może to ja jestem nie normalna :( Nie wiem co mam robić bo zwyczajnie zgubiłam swoją godność i na próżno jej szukać :( Rozpisałam się i przepraszam za to, ale choć trochę wyrzuciłam z siebie ból. Dziękuję za wyrozumiałość i pozdrawiam.