EWA - STORY

 Dziś przedstawiamy historię Ewy

Witajcie, I ja się skuszę. Na podzielenie się swoją historią. Mojej pierwszej miłości, I ostatniej jak na razie. Może napisanie tego prawie w punktach pomoże zobaczyć. 7 lat nadziei, bólu, kłótni.

Poznałam go na stacji benzynowej. Podszedł, zapytał czy pójdę z nim na piwo. Dość zmieszany I czerwony, ujął mnie. Przeszliśmy się razem do mojego domu(wynajmowałam pokój). Chwila rozmowy I nagle się zmył, bez wyjaśnienia, bez większego pożegnania. Drugi raz zobaczyłam go w autobusie, uśmiechnęłam się on zrobił się czerwony I coś tam burknął. Za jakiś czas napisał do mnie, numer wziął od kogoś znajomego. (Mieszkaliśmy na emigracji, Polaków w okolicy nie trudno było wypytać czy mnie znają). Zaimponowało mi to że się postarał o mój numer. Zaczęliśmy się spotykać. On zawsze przychodził z piwem. Ale nie zapraszał mnie nigdzie, tylko szliśmy do parku, nad rzekę. Tłumaczył się fobią społeczną. Przez cały okres spotykania nie zabrał mnie nigdzie. Twierdził że kocha jak umie. Że go zdradziła poprzednia dziewczyna I że nie umie zaufać. Tłumaczyłam jak dziecku, że każdy ma prawo być szczęśliwy. Mówił że mnie kocha I potrzebuje czasu. Za szybko poszliśmy do łóżka (wg niego) Potem po każdym seksie piętnował mnie poczuciem winy. Że zależy mi tylko na jednym, że jestem k****ą I sz****ą. Płakałam I mówiłam że nikogo nie kochałam jak jego. I tak czułam. W sumie on był pierwszą osobą która “odwzajemniła” moje uczucia. Nigdy nie czułam się tak blisko z nikim. Umierałam jak się obrażał. Na każdym spotkaniu był alkohol. Miałam dość picia, sugerowałam że nie chcę, ale on chyba nie umiał inaczej. Nie przychodził pijany, ale przeważnie z piwem. Jak nie miał piwa, to prosił o kupienie(!). Szok, ale byłam ślepa. Ale zakochana. 

Nawet po pierwszym policzku mi nie przeszło. Czekał na mnie, gdy pojechałam na dwa dni do koleżanki. Przywitał mnie policzkiem I wyzwiskami. Potem było tylko gorzej. Zdradzasz mnie, zdradzasz mnie, ty sz****o. Byłam w szoku, byłam pewna że siła mojego uczucia go opamięta. Nie potrafiłam przestać kontaktować się z nim. Ciągle kochaliśmy się, potem było tak że mnie bił a potem chciał się kochać. Takiego uczuciowego rollercostera nie przeżyłam nigdy. Chodziłam do pracy z siniakami pod maską pudru. Ludzie widzieli, ale nie reagowali. Mówili tylko żebym się z nim już nie spotykała. Teraz sobie myślę za jaką idiotkę musieli mnie mieć. Zrywał ze mną co tydzień. Do piątku.... Do weekendu, jakieś zajęcie przecież musiał mieć. Któregoś razu zmusił mnie do zrobienia testu ciążowego. Kazał mi kupić I zabrał mnie do centrum handlowego, kazał wejść do ubikacji I zrobić test. Ze zdenerwowania nie mogłam trafić na patyczek. Test nic nie pokazał. Na drugi dzień zrobiłam sama w domu. Pozytywny.

Tak, byłam głupią kozą, która nie uważała.

Zadzwoniłam do niego - “jestem w ciąży” Krzyczał. Wieczorem przyszedł po mnie do pracy, wziął za rękę, poszliśmy do mnie przestraszeni. Przytulał mnie I mówił że damy radę, że jakoś to będzie. Trwało to trzy dni. Potem zaczął mnie znów wyzywać I mówić że dziecko nie jest jego. Płakałam. Nie bił mnie już, napisał że jakby mnie uderzył w ciąży to by poszedł do rzeki. I od tamtej pory na mnie ręki nie podniósł, a minęło juz 7 lat. Choć tyle?

Zawinął się w trzecim miesiącu ciąży. Przez te miesiące wyżywał się na mnie słownie, potrafił mnie smsem wyciągnąć o 2 nad ranem z łóżka, brałam taksówkę I jechałam do niego w nadziei na odrobinę czułości I zrozumienia. Wyzywał, mówił – z***ałaś mi życie. Aha, namawiał mnie żeby usunąć.

Zniknął jak już pisałam koło 3 miesiąca ciąży. Zostawił mnie w głębokim poczuciu winy. Gdyby nie przyjaciele I psycholog chyba bym do rzeki skoczyła. Wrócił tuż przed rozwiązaniem, pytająć czy zatrzymuję dziecko. Nie zapytał jak się czuję, czy mam za co żyć, gdzie będę mieszkać. Nic. Powiedział że nie ma pewności że dziecko jest jego. To po wrócił? Dlaczego mu pozwoliłam? Mogłam wykorzystać jego niewiarę – I powiedzieć, tak ,nie jest twoje, odejdz. Ale chciałam żeby mój syn miał ojca, bo ja go nie miałam. Syna zobaczył pierwszy raz jak miał 3 miesiące. W tym czasie pił z kumplami I gdzieś tam niby pracował. Potem zaproponował wspólne mieszkanie – ale nie związek. Zgodziłam się bez wahania! Rany. Poszłam do pracy (starej), zatrudniliśmy opiekunkę. On pił, ne był agresywyny, ale kłóciliśmy się. Nalegał na seks kiedy miał ochotę. Często. I że historia lubi się powtarzać, zaszłam w drugą ciążę. Wściekł się.Powiedziałam,  że się cieszę, ale byłam przerażona.

Wyprowadziłam się jednak od niego.Miałam to szczęście, że w mieście był dom samotnej matki, w którym mieszkałam w ciąży. Obiecywał mi wspólne mieszkanie, że znajdzie pracę, że będzie dobrze. Wyzywał od czasu do czasu, przychodził po seks. Pisał o innych dziewczynach – wierzyłam że robi to na złość, a dziś kto wie, może sypiał z nimi wtedy aby pomścić moją “zdradę”. Nigdy nie odpowiadał wprost na pytania a sam zadawał mnóstwo I tylko wyłapywał moje “kłamstwa”. Boże, jak teraz dokładnie to widzę że miałam to wszystko na własne życzenie.

Urodziłam drugie, zdrowe dziecko. Zamieszkałam z dwójką dzieci w mieszkaniu pod przyjaciółmi. On dochodził do pomocy. Dzieci pokochał, nie powiem. A one jego – I tym mnie znów trafił. Wow, nie jesteśmy razem, ale dzieci przynajmniej mają fajnego ojca, który się nimi zajmie a ja mogę odpocząć albo wyjść z domu. Dlaczego zawsze to te małe plusiki nas ich trzymają a nie widzimy tych wielkich strat!? Dlaczego nie robimy zimnego bilansu?

Po urodzeniu drugiego dziecka zaczęłam brać tabletki antydepresyjne. Pomogły. Trzymać się dzielnie, oporządzić dzieci I nie zwariować. Zrobiłam nawet kurs I udzielałam się wolontaryjnie. I pisałam – to moja pasja.

Prosiłam go o zobowiązanie, o zamieszkanie razem. Przychodził kiedy chciał I wychodził kiedy chciał. Brał co chciał. Jedzenie, seks, Jak się nasycił szedł do siebie. I jaki wspaniały ojciec przecież. Pieniędzy nie dawał na początku, musiałam prosić (ja miałam to szczęście że żyłam z zasiłku). Kiedy nie udało się nic ustalić, ani widzeń, ani mieszkania razem, ani alimentów, poszłam do sądu. Na żadną rozprawę nie przyszedł, nawet tę co sam mi założył o prawa do dzieci. Trzymaliśmy się widzeń – był porządek. Ale jak tylko odpuszczałam godziny widzeń, robił się chaos I wyrzuty. No bo ja Ci pomagam, no bo to są moje dzieci też I ja mogę je widzieć kiedy chcę. Pomagał faktycznie. Skończyłam roczny kurs w wymarzonym zawodzie. Dzięki jego pomocy. Ale w czasie egzaminów odwrócił się. Potem zrobił to samo kiedy poszłam do pracy, zostałam bez opieki do dzieci z dnia na dzień. Musiałam zostawić pracę (to był Mc Donald więc odżałowałam). Drugi raz się lepiej przygotowałam I zatrudniłam opiekunkę I mam cudowną pracę od 4 miesięcy :).

Dzieci mają już 5 I 6 lat, są cudowne, mądre, ładne, śmieszne, dojrzałe, inteligentne. Moja duma. Nasza duma. Ale cierpią przez kłótnie rodziców. Miałam mnóstwo powodów aby go usunąc z naszego życia, albo zminimalizować jego wpływ. Ale pozwoliłam mu na wiele. Widuje dzieci bardzo często, niestety u mnie w domu, bo sam nie ma na tyle funduszy by wynająć odpowiednie lokum. Fakt, nie bije mnie, nie widzę go pijanego, ale nie mogę się uwolnić. Psychicznie. Czasem tracę nadzieję na uwolnienie się kiedykolwiek.

Czasem tłumaczę go w głowie , że każdy facet taki jest, nie sprząta po sobie, jest egoistą. Ale wyzywanie zdarza się do dziś I manipulacja, również wkraaczanie do świata moich znajomych I mieszanie w nim. Zawsze ma dla siebie wytłumaczenie.

Dziękuję bardzo za przeczytanie tego.

Mi to pomogło, zobaczyłam rzeczy z perspektywy, wiem że mój los w moich rękach. Nie odmówię dzieciom ojca, za którym przepadają, ale jak mam dbać o siebie jednocześnie? Jak wyłączyć uczucia I skąd one się biorą? Jestem DDA po dwuletniej terapii. Pomogła, ale nie do końca widać.

Bardzo mi się podoba lista praw zamieszczona na stronie. Jakie błędy popełniłam? Skutki niemoralnego prowadzenia się ponoszę w stu procentach. Nie moralnego czy uczuciowego, jak zwał tak zwał. Czy we mnie wciąż za dużo siebie obwiniania?