Mimi - być kochanką

 Mimi dzieli się z nami rozterkami kochanki.

Zobaczyłam Wasz blog zupełnie przypadkiem, jednak myślę, że nie był to przypadek. Powiem już na początku, jestem kochanką, a może byłam. Miałam pisać ogólnie jednak podeprę się szczegółami, bo może wielu dziewczynom to pomoże, zobaczą, że nie są same, nie są złe, zła jest ta miłość.. tak jak mi pomaga czytanie waszych historii.
Poznaliśmy się niemalże pod moim domem, już w pierwszych słowach wiedzieliśmy ze zarówno on i ja mamy rodziny, małe dzieci i partnerów...jednak to było coś tak pięknego, że nawet nie wiem kiedy planowaliśmy wspólne życie. Ja byłam szczera, moje 11 letnie małżeństwo było pustką, byliśmy rodzicami, bez wspólnych chwil, nawet spaliśmy oddzielnie, dla "mojego ślicznego", tak będę go nazywała...byłam powierniczką, przyjaciółką, kochanką a potem miałam być życiową partnerką. Nasze plany były tak posunięte, ze nawet pojawił się temat wspólnego dzidziusia, synka o imieniu Patryk banalne??? Tak teraz to wiem....Było mi go żal po śmierci taty, było żal jak mówił, że z zoną jest mu źle, było żal jak później był wypadek......czułam się wyjątkowa, kochana, pożądana, jedyna...A moje małżeństwo umierało jeszcze bardziej, z mężem nie spałam wtedy od 5 mcy....

Mój śliczny pewnego dnia postanowił wyjechać, wielki kraj, eldorado, mówił, że nam są potrzebne pieniądze, na wiele, że z tej pracy nie staniemy na nogi a żonie i córci musi zostawić mieszkanie...Płakałam nocami i dniami, wyłam jak bóbr jak wylatywał, potem były maile, komunikator....i plany, czekałam, pisałam, nieodpisany mail był tragedią, która psuła mi cały dzień, z mca na miesiąc było gorzej, aż mój śliczny pan kiedyś z dnia na dzień napisał "zbyt wiele jest problemów, za małą jest moja córeczka". Wtedy umarłam, chodziłam jak martwa, bez sensu, bez życia, bez planów, runął mój świat, jednak dalej były maile, rozbijanie na części pierwsze co było nie tak, co się stało, wspólne zamęczanie, czy kochałam mniej? Nie, tak samo mocno jak przed paru miesięcy....W grudniu po 7 mcach wrócił do Polski na miesiąc, były znów wspólne plany, łóżko, hotel...Było cudownie a ja czułam jakbym traciła swoją silną osobowość, swoje piękno, poczucie własnej wartości, dzień przed wylotem pokłóciliśmy się o to samo, o brak szans....Znów mnie odrzucił, a cieszyliśmy się, bo znów było dobrze, nie miałam siły trzymać telefonu, upadł mi na podłogę telefon a ja wyłam, wyłam, nawet nie zastanawiając się co powiem mężowi, że mam zapuchniętą twarz...Wyjechał, znów maile, maile dziesiątki konwersacji, dni cudownych euforii i dni awantur, słów raniących jak nóż, bezpośrednich, okrutnych...Postanowiłam wyjechać by dać sobie czas, to napisał mi ze wraca do Polski na trochę, ja tez wróciłam...Spotkaliśmy się, ostatnio 2 tyg. temu, cieszyliśmy się jak dzieci, bo pojawiła się szansa pracy dla niego, jednak by go nie stracić zrezygnowałam z planów, dla dzieci, rodzin, rodziców... Byłam już tylko kochanką z zakazem pisania kiedy chce, kiedyś jak coś napisałam była karkołomna awantura, ciągle czekania na mail z informacją kiedy damy rade się spotkać, cierpienia, bo powiedział ze jest inaczej, lepiej, ze mamy swój cel a widziałam, że nie...Byłam jak strażak na służbie, gotowa, bez planów, bo może ta chwila nastąpi, że właśnie się będziemy mogli spotkać....Pojechał teraz na rodzinny wyjazd, dostałam przed dzień mail, że znów wyjeżdża na długo, na bardzo długo.....Weekend myślałam, że się stoczę, wiem co to oznacza, że znów zmienił nasze wspólne marzenia....Kiedy się upiłam (nigdy tego nie robiłam wcześniej) stwierdziłam, że sobie nie radze, że jest naprawdę źle...na bardzo długo, znów mam czekać...a może kiedyś powie zostaję.
Drogie panie jestem załamana, bezsilna, szukam nadaremnie mojej tamtej osoby...tamtej zanim na niego wpadłam. Jest miłością mojego życia, ale nienawidzę siebie...bo niektóre te maile były takie, że inny  facet dostałby w pysk gdyby mi tak napisał, a na pewno nigdy by mnie nie zobaczył więcej a z niego....Nie mam siły już, ale nie mam siły przestać...
Pozdrawiam was serdecznie, z chęcią pobędę tu jeszcze.
Piszecie ze trzeba wyrzucić wspomnienia, nie odwiedzać miejsc gdzie razem byliśmy, musiałabym wyjechać, każde miejsce było z Nami, najbliższa mi okolica, dalsza i wiele innych miejsc...
Mimi


Ten tekst jest wyłączną własnością uczestnika blogu o pseudonimie mimi, proszę poza blogiem nie powielać i kopiować.