W ŚWIECIE KWIATÓW

 Opowiada Lula:

Kocham kwiaty zwane narcyzami od dzieciństwa, za ich skromną powierzchowność i oszałamiający zapach. Gdybym wiedziała, że narcyz może być tak niebezpieczny... Ale nie wiedziałam. Wiem teraz. Mojego pana N poznałam w 2004 roku. Nienachalna uroda tego pana sprawiła, że długo opierałam się przed bliższymi kontaktami z nim. Ale on był uparty, setki telefonów /często przeze mnie nie odbieranych/, mozolna, praca aby mnie do siebie przekonać po kilku miesiącach uwieńczona sukcesem. Trafił na mój gorszy dzień i umówiłam się z nim na kawę. I to był błąd.

 Znakomicie potrafił się zareklamować - bardzo dużo, jak się niebawem okazało potrafił. Naprawdę. Naprawy mojego samochodu, remonty mojego mieszkania, wspólne jak się okazało formy spędzania wolnego czasu, dobry seks - nic nie było problemem. Był uroczy, z ogromnym poczuciem humoru, zarażał mnie optymizmem, adorował, obsypywał drobnymi prezentami, czasami płacił rachunki, troszczył się o mnie tak, jak nikt przed nim. Był na każde zawołanie, niezawodny.

 Taka sielanka trwała przez trzy lata. I nagle mnie zdradził. Nie szukał daleko - z moją sąsiadką. Ona zawsze mi zazdrościła - mówiła jaki to cudowny facet, skąd ty go wytrzasnęłaś, przecież takich facetów się już nie spotyka. Byłam w szoku. Zerwałam. Jednak po 3 miesiącach pan N powrócił skruszony, śmierdzący piwem, z objawami depresji i z prośbą o wybaczenie. Nie mogę bez ciebie znaleźć sobie miejsca, żyję tylko dzięki tobie - to słowa, które potem słyszałam wielokrotnie. Bo jak dobra mama - wybaczyłam mu to potknięcie, które niestety nie było ostatnim.

 Kolejne 4 lata naszego związku to typowa huśtawka emocjonalna. Kolejne cieczki / tak je nazywałam/ mojego pana N, kłamstwa, zdrady, manipulowanie mną, naszymi rodzinami, znajomymi , moje odchodzenia i jego powroty i błagania o wybaczenie. Nie miałam na tyle siły, aby zerwać ostatecznie. Przygarniałam do piersi jak niesforne dziecię faceta starszego ode mnie o 9 lat. Szantażował mnie emocjonalnie, że sobie coś zrobi, pił, przyjeżdżał do mnie w nocy pijany, tylko po to, żeby się ze mną pokłócić, trzaskał drzwiami i odjeżdżał pijany. Wyrzucałam go drzwiami - przychodził i robił mi cyrk pod oknem. Nie jestem w stanie policzyć nieprzespanych przez niego nocy. Wiedziałam, że muszę to skończyć dla mojego dobra, ale nie potrafiłam. 

 Szukałam pomocy w mądrej literaturze. Nie rozumiałam, jak jedna osoba może mieć tak różne oblicza. W pewnym momencie myślałam, że on jest psychopatą. Czytałam na ten temat i okazało się, że mój pan N ma wszystkie cechy narcyzmu. To mnie otrzeźwiło, tym bardziej, że psychopatolodzy twierdzą, że narcyzm to bardzo poważne zaburzenie osobowości, w zasadzie nieuleczalne. Spotkasz na swojej drodze narcyza - uciekaj, ratuj siebie, to jedyne co możesz zrobić, jemu po prostu nie możesz pomóc.

 Kiedyś przeczytałam w jakimś poradniku, że jeżeli nie możesz rozstać się z toksycznym mężczyzną, który cię niszczy, nie śpiesz się. Poczekaj, decyzja o rozstaniu musi dojrzewać, on musi upodlić cię tak, że wreszcie dotrze do ciebie,że to nie ma sensu, że będzie ci lepiej bez niego, niż z nim. Jak osiągniesz tę pewność, zerwanie będzie łatwiejsze i mniej bolesne.

 I tak było u mnie. Z każdym kolejnym wyskokiem pana N, moje uczucia skromniały, malały, aż podjęłam stanowczą decyzję. Nie było to proste, bo życie z narcyzem jest koszmarem, ale rozstanie / nie po jego myśli / to dopiero historia.... Uciekam, potykam się / wiecie jak jest - wspólni znajomi, rodzina /, ale uciekam. Chciałam się tym z wami podzielić. I przestrzec - z narcyzów kochajcie tylko kwiaty.

 Lula. Pozdrawiam.