Muffin i jej opowieść.

02.08.2012

Witam Was wszystkie bardzo serdecznie. Trafiłam na Wasz blog mniej więcej 2 miesiące temu kiedy szukałam odpowiedzi na pytanie czy związek z socjopatą może być szczęśliwy ( swoją drogą chyba bardziej idiotycznego pytania nie mogłam wtedy wymyśleć) Nie jestem dobra w pisaniu, więc nie spodziewajcie się jakiejś rewelacyjnej historii bo bestseller to na pewno nie jest.

Fizycznie uciekłam pod koniec lutego, emocjonalnie cały czas w tym tkwię. Nie do końca potrafię znaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego nie mogę uwolnić się od tego w stu procentach. Czy to za mała determinacja z mojej strony, brak sił, czy może trudność w zlokalizowaniu powodu dlaczego w ogóle pozwoliłam, aby ktoś mnie traktował w tak podły sposób.

                Wychowałam się w domu pełnym miłości i radość. Miałam naprawdę szczęśliwe dzieciństwo, nie czuję, aby brakowało mi czegokolwiek z mojego rodzinnego domu. Z mamą jestem bardzo zżyta, jest moją najlepszą przyjaciółką, jeżeli chodzi o kontakty z tatą to są one poprawne. Absolutnie nie czuję, abym wyniosła z domu deficyt miłości, poczucia własnej wartości czy bezpieczeństwa.

                Byłam z mężczyzną, który mnie wykorzystywał, myślę, że wykorzystywał moją nadmierną wiarę w ludzi. Zostałam zdradzona, byłam szantażowana emocjonalnie, bałam się, że on może mnie zostawić a ja sobie bez niego nie poradzę. Przepraszałam za rzeczy, za które wcale nie czułam się winna, bo w głębi serca wiedziałam, że to ja ma rację, ale robiłam to ze strachu. Wizja, że mogę go stracić paraliżowała mnie przed bronieniem własnego zdania. Takie emocjonalne huśtawki trwały cztery lata. Rozchodziliśmy się nie raz. Zawsze to on mnie zostawiał. Mówił, że zasługuje na coś lepszego, stać go na bardziej wartościową dziewczynę, która da mu prawdziwe szczęście. Kłamstwo było jego drugą naturą. Był w tym mistrzowski. Późno odkryłam jego oszustwa i nawet po pokazaniu mu dowodów na jego kłamstwa on wszystkiego się wypierał. Doszperałam się do rzeczy, które naprawdę mnie zraniły. A najbardziej zraniły mnie jego słowa, które napisał do swojej „przyjaciółki” „ jestem z nią tylko z rozsądku, nic do nie czuję”. Kiedy mu o tym powiedziałam, a nawet pokazałam print screena z jego własnymi słowami wypierał się, że on nigdy w życiu nie napisałby czegoś takiego i  na pewno ktoś go wrabia.  Wypierał się zdrady, tego, że był w drugim związku równocześnie jak byliśmy ze sobą razem. Spotkałam się z tą kobietą. Potwierdziła tylko moje przypuszczenia, że jest to socjopata w krwi i kości. Nie liczy się z uczuciami innych,  nie potrafi się dostosować do norm panujących w społeczeństwie, a wszystko co robi, robi tylko i wyłącznie z korzyścią dla siebie. Dużo jest przykładów jego kłamstw, zagrywek emocjonalnych, ale myślę, że każda z Was doskonale wie do czego oni potrafią się w tych tematach posunąć.

                Jest to bardzo ogólny zarys jak wyglądał nasz „ związek”. Myślę, że najistotniejsze w tym wszystkim jest pytanie, dlaczego wracałam do niego ponownie i naprawdę nie potrafię tego zrozumieć. Myślę, że to mnie trzyma w miejscu i nie mogę pójść dalej.  Już wcześniej wiedziałam, że ten związek nie daje mi szczęścia, a jedyne co dostaję to ból, zmartwienia, łzy, nieprzespane noce i poczucie irracjonalnego lęku. Zawsze jak mnie prosił to do niego wracałam, nawet nie musiał specjalnie się starać, pozwalałam na to, żeby jedno przepraszam wszystko załatwiło i było „ tak jak dawniej”. Jeżeli miał kłopoty i dzwonił do mnie o trzeciej w nocy ja wstawałam i wychodziłam, żeby się z nim spotkać. Zawsze byłam na każde skinienie nie zależnie od tego czy ze sobą byliśmy czy akurat postanowił mnie zostawić.  W tamtym roku dopuścił się dwóch rozbojów ( nieoficjalnie jest ich więcej) w tym jeden dokonany na oczach małego dziecka. Mimo tego byłam z nim i starałam mu się pomóc, starałam się zrozumieć. Wierzyłam, że po prostu zabłądził, zgubił swoją drogą a tak naprawdę jest wartościowym człowiekiem. Wspierałam  go kiedy trwało śledztwo, kiedy jeździł do prokuratury składać zeznania. Skończyło to się tak, że znowu mnie zostawił. W tym momencie powiedziałam sobie dość. Oczywiście prosił mnie, abym do niego wróciła, od lutego prosił mnie o to trzy razy. Nie złamałam się, ale po każdym takim „numerze” jestem emocjonalnym warkiem człowieka. Mimo, że nie jesteśmy razem interesuję się jego życiem, sprawdzam czy już była rozprawa sądowa, sprawdzam czy trafił za kratki. Błagał mnie o pomoc, zapewniał o miłości, mówił, że dopiero teraz zrozumiał jak bardzo mnie kocha. Pomimo tych słów nie zdecydowałam się wrócić, ale mam poczucie winy, że zostawiłam człowieka, który liczył na moją pomoc. Nie potrafię się uwolnić od uczucia, że postąpiłam niesłusznie.  Z drugiej strony, racjonalnej strony myślę, że to wszystko co mi powiedział to była znowu jego gra, gra przeznaczona dla mnie…Nie potrafię zapanować nad swoimi uczuciami, emocjami. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, jak pozbyć się poczucia winy, jak przestań o nim myśleć, jak to wszystko zostawić za sobą? Dość często mam wrażenie, że za nim tęsknie a raczej za tą iluzją, którą sobie stworzyłam, za obrazem człowieka, który tak naprawdę nie istnieje.

Muffin