LILIUM

A BYŁO TO TAK - 



dziś opowiada Lilium.

Witajcie, jestem od niedawna na Waszej stronie….nie wiele o sobie napisałam. Jedynie, że tkwię właśnie w związku który czuję wcale mnie nie uszczęśliwia.

Myślałam o Was cały weekend….o kobietach takich jak ja…które podobnie mają, miały i doświadczyły tych złych emocji ….piszecie różnie ale puenta u każdej jest jedna…na końcu jest lepiej o wiele lepiej…tylko trzeba się odważyć…nie mazać się…..

Jeśli pozwolicie chciałabym podzielić się z Wami swoim życiem…może Wy dojrzycie dlaczego tak uparcie tkwię w związku, który w dalszej części opiszę.

Przepraszam z góry za może zbyt rozwlekłe pisanie ….może będzie to chaotyczne…ale adekwatne do wszystkiego co przeżyłam.



We wrześniu skończę 41 lat.

Pierwsze chwile swojego życia pamiętam jak mieszkałam ze swoją Mamą w baraku pracowniczym….a mój Tata przychodził wyłamywał drzwi i zabierał mnie do „cioci” następnie Mama przychodziła i odbierała mnie. Pamiętam ze zawsze płakałam i bałam się że Mama przyjdzie i będzie smutna że mnie niema.

I tak do 2 latek gdy to 400km dalej zabrała mnie Babcia. Wersje tego jak to się stało znam różne….a to że Mama mnie przywiozła a to że mnie zostawiła ojcu i on kazał mnie zabrać. Nie ważne….wylądowałam u Babci. Tam byłam 8 lat. Od tamtej chwili nie pamiętam abym widziała ojca ( jako nastolatce później powiedziano mi że nie żyje). Jeśli chodzi o Mamę pamiętam że od pewnego wieku…chyba już szkolnego zabierała mnie do siebie na ferie…wakacje.

Było tak ze wszystko mi się plątało do Mamy –Babciu mówiłam do Babci –Mamo.

Po komunii…Mama zabrała mnie do siebie – przeżywałam strasznie- płakałam…

Mama wiecznie surowa…nie rozmawiała ze mną…mało co…przynieś …wynieś….bałam się jej….potrafiła wieszakiem sprawić mi manto jak sobie na to zasłużyłam…ale ja ją kochałam (i kocham) wiecznie chciałam jej udowodnić że może być dumna ze mnie….chciałam by mnie kochała.
Te relacje nigdy jednak się nie zmieniły – pozostała zawsze surowa.
Więc…młoda ufna szukałam miłości …gdzie? Najpierw molestowana przez wujka który to mówił mi jaka to jestem wspaniała i że to nic takiego…chce mnie tylko podziwiać (byłam dzieckiem!)Później jako nastolatka uciekłam w ramionach jakiegoś ochotnika…niestety początek był fatalny bo padłam ofiara gwałtu…wstyd mi było …bo to był ktoś komu ufałam….nikt o tym nie wiedział (Mama dowiedziała się po 30 latach)
Z Mamą zmieniałyśmy miejsca zamieszkania więc moje środowisko ciągle się zmieniało…
W końcu zakochałam się w swojej miłości z podstawówki…był ślub….
Pierwszy ślub – niestety mąż okazał się mało odpowiedzialny, nie stroniący od alkoholu i do tego miał Mamusię która wiecznie go chroniła… Związek przetrwał około 5 lat. Była już dwójka dzieci.
…i oprócz dzieci nie miałam nikogo, byłam sama. Mama mieszkała poza krajem a ja wylądowałam w domu dla samotnych matek.
Po trzech latach ponownie wyszłam za mąż…myślałam, że będzie ok.- ale nie wyszło. Facet za bardzo był pod wpływem matki….a matka mnie nie akceptowała za bardzo.
I mąż poszedł do sąsiadki szukać radości.
Załamałam się. Nie chciało mi się żyć. Nie zapomnę tego uczucia….na przemian miałam ochotę krzyczeć/wyć by za moment zastanawiać się czy by wyskoczyć przez okno…..kurczowo trzymając się kołdry….prosiłam Boga by mi pomógł….i wtedy na mojej drodze staną Piotr….on mi pomógł poszłam na terapię….pokochał mnie…ale ja nie nadążałam za nim …byłam zmęczona psychicznie a on miał plan na każdy dzień….jakoś to się toczyło…..do chwili gdy nie poznałam mojego dzisiejszego „kawalera” – taka mała fucha miałam mu prowadzić księgowość. Mężczyzna małomówny, surowy….niedostępny….. Ściął mnie z nóg….
Rozeszłam się z Piotrem.
I zaczęłam spotykać się z Panem tajemnicą.

Na początku ukrywał mnie przed światem. Później stopniowo życie narzucało sytuacje że rodzina…i znajomi poznali mnie.
Zakochałam się bez pamięci. Myślałam że to Raj. W dalszej części dowiedziałam się że jest bardzo zamożny…czego w ogóle nie podejrzewałam. Ok., przegryzłam to choć tacy to są za pewni siebie-zawsze takie miałam zdanie.
Jakoś to się układało. Ja, jeździłam do niego bo u niego o wiele wygodniejsze warunki no i u mnie nastoletnie dzieci.
I tak 1,5 roku aż nie wpadka jego z smsem od jakiejś kobiety ….szybko dowiedziałam się od kogo…zaczęłam z nim rozmawiać on zapewniał ze to ona jak nawiedzona za nim biega…ok…może i tak ale on do niej wydzwaniał też…..pomagał jej finansowo…a na koniec przeczytałam emaila (był otwarty) do niej ze nie wiedział ze tak ciężko będzie ze mną to zakończyć……COOOO? …od razu do niego poszłam i powiedziałam mu o mojej lekturze. Zdenerwował się. Ja kulturalnie powiedziałam że zjemy kolacje i ja się spakuje….już łatwiej mieć nie może skoro to takie trudne dla niego…..On zapewniał że tylko ją tak ściemniał bo kiedyś przede mną byli razem i teraz mu jakoś tak głupio.
…Boże i co robić….kocham faceta a on mi tu takie historie robi….co robić?
Przytula…mówi „myślisz, że zamieniłbym Ciebie na nią?”…wiem ze mnie coś czaruje…ale ulegam…..myślę sobie zobaczę.
 …i znowu telefony, smsy…on skrzętnie pilnuje ale co nieco wpada w moje ręce. Z nią problem bo ona ma jakiegoś byłego męża mafiozę który kiedyś mojemu auto spalił (stara historia) wiec skrzętnie ukrywają znajomość.
Nie pamiętam co to było ale byłam już spakowana i stałam w drzwiach gotowa jak nigdy odejść….i znowu mnie zatrzymał.

…ona wyjechała do Niemiec…pomógł jej w tym….nie wiem teraz aktualnie gdzie jest bo straciła tam pracę …może wróciła….cisza…..może mają kontakt nie wiem…..nic mi nie mówi…..
Wiem powinno mnie to nie obchodzić….jesteśmy już prawie 4 lata….gotuję, sprzątam….kocham się z nim….nawet kolczyki sobie zrobiłam dla niego w miejscu intymnym i na piersiach…wszystko dla niego…a on…nie mam nawet półki na rzeczy swoje (leżą na sofie)…nie mam kluczy do domu…..zwleka z dorabianiem…i ogólnie czuję ze jestem to jestem a jak mnie nie ma to przypomina sobie wieczorem.

Jeszcze wspomnę, że regularnie ogląda filmy porno….rozmawiałam z nim na ten temat…mówi że tak z ciekawości ale on ogląda codziennie po parę godzin….nie wiem co o tym myśleć….ukrywa to przede mną…. Gdyby chociaż widać było że traktuje mnie poważnie a on żyje swoim życiem ja jestem jak dodatek…….i nie wiem co robić.
Powinnam odejść? Czy nie? Ciągnie mnie do niego ale chwilami już nie mogę…..płacze po kątach bo bolą mnie zwykłe sprawy.

Myślałam by mu to wszystko napisać….bo rozmawiać nie mogę …zaraz bym się rozpłakała….żal mi samej siebie…

Wybaczcie, że tak dużo napisałam…może ktoś to przeczyta…..i zrozumie mnie….bo ja sama siebie nie rozumiem.
Zmarnowałam swoje życie….
Brak mi energii do zmian…skąd ją wziąć.
Gdy nie jestem z nim…chce mi się w domu ciągle spać…..nie chce mi się nigdzie chodzić…spotykać….i to najgorsze…..nie mam siły…..czuję się samotna.

Wiem, powinnam przestać biadolić….ale to wszystko jest silniejsze….staram się….szukam drogi…..ale idzie mi to fatalnie.

;-(