NA HUŚTAWCE JEGO NASTROJÓW

Przeczytajcie, proszę, list Nadji. 
Nadja liczy na nasze sugestie.

Witam,

Mam taki zwyczaj nie sugerować się nigdy przebiegiem historii u innych osób, ponieważ każdy człowiek, istota jest niepowtarzalna co czyni nasze zakręty życiowe również odmiennymi, choć niewątpliwie często aspektowo podobnymi. Z pozoru wydać się może, że sposób odbierania swojej aktualnej sytuacji może nie być obiektywny, ale z drugiej zaś strony mogę nie brać wszystkiego pod uwagę a Wy mi na coś otworzycie oczy.
Jakieś półtora roku temu związałam się z mężczyzną, który ma 6-letniego syna z poprzedniego związku. Bardzo szybko ze sobą zamieszkaliśmy ale nie przeszkadzało mi to, bo i tak mieszkałam sama, a on był godny zaufania choćby na podstawie tego, że kiedy byłam w szpitalu miałam go na każde zawołanie, szybko tez powierzył mi wszystkie swoje finanse.  Poza tym wspólne zamieszkanie miało też rolę próbki znoszenia swoich codziennych nawyków i wad. Jaka ja jestem? Uśmiechnięta, radosna, czasem szalona i spontaniczna, bardzo rozgadana i otwarta, wychowałam się w zdrowym relacyjnie domu i do czasu kiedy nie poznałam mojego partnera utrzymywałam ciepłe przyjazne relacje z rodziną...już takie nie są. Im wszystkim od samego początku coś w nim nie pasowało, ja tłumaczyłam że go nie znają...ale szczerze powiedziawszy ich pierwsze spotkania nie wypadły najlepiej, oburzał się jak ktoś powiedział coś co mu nie pasowało. Mam pracę którą lubię i w porządku współpracowników. Uważam się za osobę asertywną a czasem pyskatą, kiedy jestem zmuszona ostrzej bronić swoich praw. Lubię dbać o swój wizerunek, wygląd z racji chociażby funkcji jaką mam w pracy ale też dla własnej satysfakcji. Lubię seks i mam temperament. Bywam nierozgarnięta bałaganiarą i czasem w spontaniczności palnę jakieś głupstwo, ale generalnie lubię siebie i akceptuję.



On zaś jest taki: pewny siebie, świadom swojej atrakcyjności (brak mu dystansu) bardzo odpowiedzialny, czasem zbytnio umartwiający się o przyszłość, pesymista (z czym regularnie walczę) ma świetną relację ze swoim dzieckiem, pomaga mi w domu, nie szczędzi miłych słów, gestów a już na pewno nie pieniędzy, dużo pracuje, żeby niczego mi i jego dziecku nie brakowało, za moją zachętą i motywacją realizuje w końcu swoje marzenia, które od dawna odkładał na bok, generalnie widać, że jest szczęśliwy. Wrażliwy na krzywdę ludzką, zwłaszcza w stosunku do dzieci i zwierząt. W sprawach seksu ogień więc dogadujemy się idealnie. Podziwia mnie,  chwali i lubi spędzać ze mną czas. Jest bardzo męski, opiekuńczy i troskliwy. Czasem jednak jest gwałtowny, chamski, wredny, jakby druga osobowość w nim się odzywała....nie ten człowiek: i tu pojawiała się przemoc....zdarzyły mu się wyzwiska w moją stronę poniżenia, naśmiewanie się, czasem siniaki, popchnięcia a może ze dwa razy mnie podduszał i uderzył w twarz...dlatego, że chciałam od niego uciec. Kiedyś mu oddałam, a raz sama go zaatakowałam kiedy naładowana byłam mnóstwem negatywnych emocji. Co jest ciekawe po tym półtora roku znajomości i wspólnego mieszkania miałam ochotę wiele razy odejść, ale on obiecywał zmiany i prosił bym dostrzegła tą lepszą jego stronę. Oczywiście było cudownie...ale zawsze nadchodził ten dzień, w którym coś mu odwalało i byle co go rozdrażniało....wybaczałam wiele, doceniał to, dużo o tym rozmawialiśmy, nieraz płakał i dołował się po swoich wybrykach przez kilka dni. Próbowałam w tym wyczaić manipulację...ale nie wyglądało na taką. Dochodzą też takie sytuacje, że jak się spóźnię w umówione miejsce nie z mojego powodu, na przykład szef mnie przytrzyma w pracy jeszcze 10 minut przed wyjściem, to mam wielką awanturę i foch na całego...uważa się za "pępek świata" czasami. jak gdzieś chcę pojechać bez niego, tłumacząc że to babskie pogaduchy to kolejny powód do awantury...bo przecież on mnie wszędzie ze sobą zabiera.
Wiem wiem dobrze wiem że to przemoc, nie potrafię zakończyć związku ponieważ cały czas też pamiętam co w nim jest dobre i choć czuje że mogłabym być z kimś innym szczęśliwsza nie potrafię się od niego uwolnić. Kocham Go. Brakuje mi przyjaciół i rodziny...on do nich nie pasuje, bo czepia się słówek i we wszystkim doszukuje się negatywnych intencji. Wiem skąd źródło jego zachowania, przeżył ciężką traumę w dzieciństwie, która mocno odbiła się na jego poczuciu wartości, wiem też że bardzo dużo zmienił na lepsze w stosunku do jego przeszłości, więc potrafi wyciągać wnioski. zastanawiam się tylko czy to czasem nie toksyczny związek skoro miały miejsce takie zagrania....??