Nic dwa razy się nie zdarza  

i nie zdarzy. Z tej przyczyny  

zrodziliśmy się bez wprawy  

i pomrzemy bez rutyny. 

***

Czemu ty się, zła godzino,  

z niepotrzebnym mieszasz lękiem?  Jesteś - a więc musisz minąć.  

Miniesz - a więc to jest piękne.

(W. Szymborska)

Jakoś tak ostatnio dręczą mnie sprzeczne potrzeby czy może oczekiwania. Z jednej strony

niezbędne się zdaje rozliczenie z przeszłością, z drugiej takie grzebanie w przeszłości to jak kręcenie się w kółko za własnym ogonem.

Kładzie się w głowę, że trzeba przejść przez wszystkie 4 etapy nieszczęścia. Dwa pierwsze, szok i kryzys to na pewno przeszłość. Teraz te kłopotliwe i najbardziej czasochłonne:

pozorne przystosowanie się i w końcu akceptacja. Gdzie ta granica między nimi? Na jakim jesteśmy etapie?

Muszę nad tym pomyśleć...